بازخوانی ارتباط بین انسان و طبیعت در معماری معاصر ایران از منظر نگرش سامانه ای به معماری (نمونه موردی : آرامگاه ها)

رابطه انسان با طبیعت جز جدایی ناپذیری از ابرسامانه ی طبیعت است . نیاز به شناخت ارتباط این جز از ساختار با کل مجموعه و شناخت انواع رابطه های میان انسان و طبیعت در معماری به عنوان یکی از محیط های مصنوع از کل محیط های پیرامون از ضروریات معماری امروز است . با گذشت نزدیک به یک قرن از ورود مدرنیته به ایران و تاثیرات اجتناب ناپذیر آن در عرصه های مختلف از جمله معماری ، نیاز به خوانشی دوباره از ارتباط انسان معاصر با طبیعت در محیط مصنوع زندگی نمایان می شود. این مقاله با تمرکز بر شناسایی و بررسی نوع ارتباطات انسان و طبیعت در معماری چهار آرامگاه معاصرایران به عنوان یکی از پر تعدادترین معماری های دوران معاصر درصدد رسیدن به خوانشی نو از این نوع معماری برای دستیابی به رابطه ای منطقی و مناسب بین انسان و طبیعت برای معماری اکنون است .داده های این پژوهش از منابع کتابخانه ای و مشاهدات میدانی است و به صورت کیفی مورد تحلیل قرارگرفته است . در این پژوهش سامانه های معماری در چهار آرامگاه حافظ ، بوعلی سینا، نادرشاه افشار و خیام مورد بررسی قرار گرفت . یافته های این پژوهش حاکی از آن است که آرامگاه حافظ را نمی توان ابرسامانه معماری دانست اما دو آرامگاه نادرشاه و بوعلی را می توان در زمره ابر سامانه های معماری ایران در دوره معاصر برشمرد. بررسی های آرامگاه خیام حاکی از آن است که سامانه های معماری این آرامگاه به قوت آرامگاه بوعلی و نادر نیست اما در کل از سامانه های معماری حافظیه قوی تراست به ویژه در سامانه های کالبدی و سازه ای .

کلیدواژه ها:

سامانه ، معماری معاصر ، طبیعت ، انسان ، محیط ، مدرن