نشانه های طبیعی و فرهنگی (انسان ساخت ) و هویت بخشی در منظر شهر

منظر به عنوان مکانی برای همزیستی در کنار هم و طبیعت ، به عنوان یک کنش تعاملی فرهنگ و طبیعت تعریف می شود. جایی که لایه های زمان و فرهنگ قابل روئیت می شود. منظر محیط و فضای فیزیکی زندگی انسان است . از طریق منظر شهری است که ابعاد فیزیکی کالبدی شهر بروز می کند. معماری ترکیبی از اجزاست که هرکدام پیام ویژهای را منتقل می کند و انتقال معنا از عناصر و نشانه های معمارانه هم برای کاربری معین و هم برای لذت از معماری نکته اساسی و قابل توجه در منظر طبیعی و فرهنگی شهری است . نمادها و نشانه ها در منظر شهر می توانند شاخصه ای فرهنگی و هویت بخش در میان ارزشهای اجتماعی به شمار آیند. بنابراین عناصر کالبدی بنا ابزارهایی برای انتقال کدهای فرهنگی هستند. در این نوشتار ابتدا تحلیلی بر منظر شهری ، طبیعت و فرهنگ پرداخته و تعاریفی از نشانه شناسی و نشانه های شهری ارائه می گردد. پس از آن ضرورت و پیوند میان نشانه (semion) و دلالت معنایی و کدهای فرهنگی متاثر از آن را با نشانه های شهری (landmark ) به عنوان نقاط شاخص و عطف شهری که در منظر شهری موثر می باشند واکاوی می شود. در واقع حضور نشانه ها با تاویل ها و دلالت های معنایی و کدهای و پیامهای فرهنگی و قابل خوانش در محیط می تواند نقش موثر در هویت بخشی و خوانش فرهنگی منظر شهری باشد. بر این اساس منظر شهری از طریق نشانه ها می تواند مشخص کند که ارزشهای فرهنگی و زیست محیطی چقدر در جامعه مورد احترام و تقدیس هستند.

کلیدواژه ها:

منظر ، نشانه ، نماد ، فرهنگ ، هویت ، شهرسازی .