تبیین سیرتطور نیارش در معماری خراسان با رویکرد بررسی در ابنیه مذهبی شهر مشهد

معماری سنتی در ایران با تلفیق معماری وسازه عجین شده است ومعمار هنرمند به عنوانمهندس با بکارگیری هندسه در طراحی فضا به نحو مطلوبی زیبائی معماری را با نیارش ساختمان درهم آمیخته است . معمار سنتی برای مصالح ارزش و اهمیت فراوانی قایل است و در انتخاب و کاربرد هر ماده دقت بسیار به خرج میدهد . او در مسائل ساختمانی و سازه ای سعی می کند هر ماده را به درستی بشناسد ، قوت ها و ضعف های آن را ارزیابی کند و آن را در جای خود و به اندازه مناسب به کارگیرد. همچنین مواجه اصلی او با مصالح را باید در عرصه منظر و نمای بناها جستجو کرد . در این عرصه ، معمار سنتی ، بر خلاف بعضی معماران امروز ، نه مصالح را به صورت طبیعی ، ساده و خام خود می پسندد و نه غایت کار خود را در نشان دادن طبیعت خالص ، عریان و رام نشده مواد می بیند ، بلکه آنها را با ترفندهای خاص با نقوش و خطوط مختلف می آمیزد.استان خراسان به عنوان یک موزه قابل بررسی در دوران های مختلف تاریخ می باشد وشهر مشهد به عنوان بزرگترین شهر مذهبی ایران دارای آثار مذهبی ارزشمندی بوده که با بررسی نوع سازه بکار رفته در ابنیه مذهبی این شهر، سعی بر شناخت تلفیق معماری وسازه در این دیار ضروری به نظر می رسد که بابررسی نتایج بدست آمده سازه آجری دارای پرکاربرد ترین سازه در دوران های مختلف تاریخ این شهر در ابنیه مذهبی بوده وپس از آن سازه خشتی به عنوان مصالح سنتی موجود بکار گرفته شده است ودوره صفویه دارای بیشترین ابنیه مذهبی در این دیار می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری اسلامی ، نیارش ، مصالح سنتی ، ابنیه مذهبی ، شهر مشهد