بررسی مسکن خودیار به عنوان یک راه حل در سکونت گاههای غیررسمی نمونه موردی : شهرستان بروجرد سکونت گاه غیررسمی ابراهیم آباد

پایداری اجتماعی از مهم ترین جنبه های توسعه ی جوامع می باشد. پیشرفت در این حوزه در گرو توانمند سازی گروه های آسیب پذیر جامعه است . یکی از راهکار های موثر و شناخته شده در این زمینه جذب مشارکت عمومی است . مشارکت علاوه بر کمک آنی برای بهبود وضعیت زندگی افراد در بلند مدت موجب افزایش مهارت های فردی و تاب آوری این گروه ها در برابر بحران های اجتماعی می گردد. در این مقاله سعی بر آن است که در ابتدا تعریف دقیقی از سکونتگاه های غیر رسمی ارائه شود و سپس با بررسی علل شکل گیری آن راهکارهایی برای بهسازی و حل معضلات آن ارائه گردد. لازم به ذکر است که با توجه به محدودیت های دستگاه های اجرایی برای اقدام در این زمینه ، پژوهش حاضر در سدد معرفی راهکارهایی با استفاده از مشارکت ساکنین تدوین شده. البته مفهوم مشارکت استفاده کنندگان در روند طراحی و ساخت ابنیه طیف وسیعی را در بر می گیرد. اما در این مقاله بر مشارکت به عنوان نیروی کار در روند ساخت تمرکز شده است و هدف تقویت گروه کمتر برخوردار جامعه و همچنین تامین مسکن برای آنهاست . این تحقیق به روش مورد پژوهی به شیوه پیمایشی به بررسی علل شکل گیری سکونتگاه ای غیر رسمی در شهر بروجرد پرداخته شده است . همچنین در فرایند بهسازی و ساخت واحد های مسکونی می بایست نسبت به حفظ شیوه های معیشتی ساکنین و تامین نیاز های اولیه آن حساسیت به خرج داد. همچنین با توجه به ویژگی های دانشی مهارتی ساکنین لزوم ساده سازی فرایند بهسازی و ساخت وجود دارد. شناخت و به کارگیری شیوه های کاهش هزینه های ساخت و رفع معضلات فعلی از جمله عدم مطلوبیت شرایط آسایش حرارتی ، کیفیت پایین فضاهای مسکونی از نظر نور و تهویه از دیگر اهداف بهسازی و ساخت در این منطقه محسوب می شود.

کلیدواژه ها:

سکونت غیر رسمی ، مشارکت ، توامند سازی ، معیشت پایدار