رابطه آینده نگری و کیفیت آموزش عالی در زیست بوم جدید

پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه بین آینده نگری و کیفیت آموزش عالی در زیست بوم جدید، انجام شد. این پژوهش به لحاظ هدف، کاربردی؛ از لحاظ ماهیت، توصیفی و از نظر روش، همبستگی بود. جامعه آماری، تمامی دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری در سال تحصیلی ۰۲-۱۴۰۱ بود که مطابق با تاباچنیک و همکاران (۲۰۰۷)، ۱۰۹ نفر به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری، پرسشنامه های آینده نگری پارسا و همکاران (۱۳۹۰) و کیفیت آموزشی و پژوهشی دانشگاه اعلامی و همکاران (۱۳۹۸) بود. در سطح معنی داری ۰/۰۵ α ꞊، یافته ها نشان داد رابطه مثبت معنی داری بین آینده نگری و مولفه های آن (درک مفهومی، توانایی محاسبات، روش شناسی و روحیه آینده نگری) با کیفیت آموزش عالی وجود دارد. تحلیل رگرسیونی نشان داد متغیرهای درک مفهومی، توانایی محاسبات، روش شناسی و روحیه آینده نگری ۷۵/۵ درصد از کیفیت آموزش عالی را پیش بینی می کنند. به طوری که، توانایی محاسبات، بیشترین سهم را در پیش بینی کیفیت آموزش عالی دارد. بنابراین، آینده نگری عاملی موثر در جهت افزایش کیفیت آموزشی و پژوهشی دانشگاه است که باید به طور جدی مورد توجه سیاستگذاران آموزش عالی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

آینده نگری ، کیفیت آموزشی ، آموزش عالی ، زیست بوم جدید