ببوسرامیک ها در پوشش دهی ایمپلنت های دندانی و ار توپدی

چالش واقعی در جراحی های دندانی و ارتوپدی، استفاده از ایمپلنت برای بهبود نتایج درمان بیمار، به حداقل رساندن عوارض و کاهش مدت اقامت در بیمارستان است. برای دستیابی به این ادعاها، ارائه ایمپلنت هایی با خواص مکانیکی مطلوب، مقاومت به خوردگی بالا در بدن انسان و قابلیت یکپارچه شدن با بافت اطراف حائز اهمیت است. مواد فلزی مانند فولاد زنگ نزن. تیتانیومو الیازهای ان، الیاژهای منیزیم و الیاژهای کبالت کروم به طور گسترده به عنوان مواد زیستی برای کاربردهای ایمپلنت استفادهمی شوند. ایمپلنت های فلزی گاهی اوقات در جراحی ها به دلیل زیست سازگاری ناکافی، سرعت تخریب نسبتا بالا، پاسخ التهابی،عفونت، عدم زیست فعالی، مقاومت به خوردگی کمتر عدم تطابق مدول الاستیک و نیز سایش بیش از حد موفق نیستند. باپوشش دادن سطوح ایمپلنت های فلزی؛ به دلیل تغییرات سطحی از نظر ترکیب ریزساختار و مورفولوژی. مجموعه کاملی ازخواص ضدخوردگی و نیز ویژگی های ترایبولوژیکی و بیولوژیکی بدست می آید. پوشش های کلسیم فسفاتی از جمله هیدروکسیآپاتیت، بیشترین هدایت استخوانی را داشته و به شدت زیست فعال هستند بنابراین، دارای بیشترین کاربرد در بین پوشش هایبیوسرامیکی می باشند. با مقایسه تمامی پوشش های موجود به نظر می رسد پوشش های بیوسرامیک بهترین انتخاب برای ایمپلنت های فلزی باشند.

کلیدواژه ها:

بیوسرامیک ، هیدرو کسی ایاتیت ، ایمیلنت ، پوشش دهی