اثر بخشی درمان مبتنی بر کیفیت زندگی بر بهزیستی ذهنی، خودکارآمدی ترک مواد و ولع مصرف معتادان تحت درمان نگهدارنده متادون

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر درمان گروهی مبتنی بر کیفیت زندگی بر بهزیستی ذهنی، خودکارآمدی ترک و ولع مصرف معتادان تحت درمان نگهدارنده متادون در شهر شیراز بود. طرح پژوهش از نوع نیمه تجربی با پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری همراه با گروه کنترل بوده است. از میان کلینیک های این شهر تعداد دو کلینیک به طور دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. از میان مراجعه کنندگان به این کلینیک ها، تعداد ۴۵ نفر که از لحاظ بهزیستی ذهنی، خودکارآمدی ترک و ولع مصرف یک انحراف معیار از میانگین کمتر بودند، به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. گروه آزمایش ۸ جلسه تحت درمان مبتنی بر کیفیت زندگی به شیوه گروهی اما اعضای گروه گواه هیج مداخله ای دریافت نکردند. ابزار های مورد استفاده در پژوهش شامل پرسشنامه های بهزیستی ذهنی، خودکارآمدی ترک برامسون و ولع مصرف بود. جهت تحلیل داده ها، از روش تحلیل کوواریانس چند متغیری استفاده شد. نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر کیفیت زندگی باعث افزایش بهزیستی ذهنی، خودکارآمدی ترک و کاهش ولع مصرف در افراد گروه آزمایش شده است. نتایج نشان می دهد درمان مبتنی بر کیفیت زندگی که از ترکیب روان شناسی مثبت نگر با رویکرد شناختی- رفتاری شکل گرفته، می تواند در ارتقاء بهزیستی ذهنی و خودکارآمدی ترک و همچنین کاهش ولع مصرف افراد مبتلا به سوء مصرف مواد موثر باشد.

کلیدواژه ها:

Addiction ، substance abuse ، quality of life ، therapy