ساختار شمار اسم در نظام ارتباطی بختیاریان، با رویکرد زبان شناسی

در مطالعه زبان های هندواروپایی، آنها را دوشاخه می کنند: ۱ .هندو ایرانی ۲ . اروپایی. زبان های هندوایرانی به زبان های هندی و ایرانی تقسیم شده اند، زبان های ایرانی( از نظر تاریخی به ۳ دوره تقسیم می شوند: باستان، میانی و نو) دو شاخه هستند: ۱. غربی ۲ . شرقی؛ غربی ها دوشاخه اند: ۱ . شمال غربی ۲ .جنوب غربی؛ جنوب غربی شامل: زبان های فارسی لری، تاتی و..است. در این بین لری بی گویش شرقی و غربی تقسیم می شود؛ گویش بختیاری که شیوه جمع بستن در آن موضوع این مقاله است، به شاخه شرقی زبان لری تعلق دارد. گویش بختیاری از زبان و گویش های دوره نو است که برخلاف آسی ( در قفقاز)، ارموی (افغانستان، پاکستان)، زازا (ترکیه) و ... در داخل مرزهای ایران کنونی کاربرد دارد. در این کوتاه گفتار، دستگاه شمار در اسم، در گویش بختیاری از جنبه زبان شناسی (نحوی، ساخت واژی، معنایی) بررسی و تحلیل شده است.این مقاله به دنبال پاسخ به پرسش های زیر است: آیا جز نشانه های جمعی که در سایر کتب دستور زبان بختیاری معرفی شده، نشانه های جمع دیگری وجود دارد؟ کاربرد کدام نشانه بیشتر است؟چگونه قواعد واجی و فرآیندهای آوایی در ایجاد این نشانه های جمع موثر بوده اند؟ نتایج پژوهش که به شیوه توصیفی –تحلیلی و بر پایه روش اسنادی است، علاوه بر معرفی تکواژهای صرفی جمع ساز در بختیاری (تکواژگونه gal/yal ( ، n ) ū ، hā ) نشانگر وجود جمع ساخت واژی در این گویش است.

کلیدواژه ها:

نشانه های جمع ، گویش بختیاری ، تکواژ تصریفی