بررسی فضاهای بینابینی در مجتمع ها ی مسکونی ایران و جهان مبتنی بر ارتقاء کیفیت طراح ی این فضاها با رویکرد معماری پایدار

در عصر فناوری و تکنولوژی نیازهای مردم و رشد جمعیت شهری تغییرات کالبدی در معماری ایجاد کرده، این امر به از بین رفتن بافت های سنتی منجر شده است. رویارویی با موضوع بینابینی و ستیز فکری میان سنت و مدرنیته در فرهنگ و معماری جوامع امروز ی، بسیار زیاد بوده و به همان مقدار از تنوع و تضاد برخوردار است. جایگاه فضای بینابینی به عنوان فضای ارتباطی بین عرصه خصوصی و عمومی و اساس سلسل همراتب فضایی، همیشه در معماری ایران مورد اهمیت بوده است . در معما ری پایدا ر که شامل مفاهیم و اصول توسعه پایدار در حوزه معماری است، مجتمع های مسکونی باید خود را با شرایط اقلیمی منطقه تطبیق داده و با بهره گیری از بوم شناسی ساختمان که تاکید بر قابلیت تلفیق ساختمان با عوامل محیطی دارد، در رسیدن به کیفیت فضایی، کالبد و فرم مناسب در طراحی معماری تلاش کنند. می توان با استفاده از اصول معماری پایدار تغییری محیط مداران در طراحی فضاه ای بینابینی مجتمع های مسکونی داد تا با نیازهای حال و آینده سازگار باشد . در این پژوهش ابتدا به بیان نظریه های موجود در خصوص مفهوم بینابینت و اصول معماری پایدار به شناخت کیفیات و ویژگی های برای چگونگی کاربرد کالبدی کیفیات فضای بینابین در شرایط اقلیمی تهران پرداخته شده است. بدین منظور با بررسی چگونگی کاربرد کالبدی کیفیات فضای بینابین در طراحی معماری معاصر، تعدادی از بناهایی که با رویکرد فضای بینابین طراحی شده، انتخاب و اطلاعات موردنیاز نیز به روش اسنادی شامل کتب و مقالات پژوهشی و تخصصی جمع آوری گردیده و در ادامه با روش تحلیل نمونه موردی به واکاوی فضاهای بینابینی مجتمع های مسکونی انتخابی پرداخته و با توجه به نتایج حاصل از بررسی ها؛ به طبقه بندی فضاهای بینابینی مجتمع های مسکونی دست یافته که در ادامه در جداولی هر فضا بررسی و نکاتی بر ای طراحی پیشنهاد شده است .

کلیدواژه ها:

فضاهای بینابینی ، معماری پایدار ، سلسله مراتب فضایی ، معماری معاصر ، مجتمع های مسکونی