طراحی چارچوب بهبود کاربست برنامه ریزی آمایش سرزمین در توسعه آموزش های علمی-کاربردی

مقدمه: هدف اصلی این مقاله طراحی چارچوب بهبود کاربست برنامه ریزی آمایش سرزمین در توسعه آموزش های علمی-کاربردی است. روش کار: روش انجام پژوهش آمیخته(کیفی-کمی) است. برای انجام این پژوهش علاوه بر مطالعه اسنادی، از تکنیک تحلیل مضمون، برای شناسایی عوامل موثر بر کاربست برنامه ریزی آمایش سرزمین در توسعه آموزش های علمی-کاربردی استفاده شده است. جامعه آماری در این پژوهش کلیه اعضای هیات علمی و مدیران و کارشناسان دانشگاه جامع علمی کاربردی و اعضای هیات علمی و کارکنان وزارت علوم بودند تا اشباع نظری ۲۳ مصاحبه صورت گرفت. مصاحبه های نیمه ساختار یافته با خبرگان در سال ۱۴۰۰ به صورت مضامین پایه، سازمان دهنده و فراگیر انجام شده و برای تعیین وضعیت موجود ابعاد از آزمون تی تک نمونه و برای طراحی چارچوب مورد نظر از روش معادلات ساختاری استفاده شده است. با توجه به مصاحبه های نیمه ساختار یافته ۵ بعد و ۲۱ مولفه استخراج گردید. یافته ها: در نهایت پرسشنامه برنامه ریزی آمایش سرزمین با ۳۵ شاخص به صورت محقق ساخته طراحی گردید و بر روی ۳۲۶ نفر از مدیران و کارشناسان دانشگاه جامع علمی کاربردی به منظور بررسی وضعیت موجود و ارائه چارچوب اجرا گردید. ضرایب بدست آمده از تحلیل معادلات ساختاری نشان داد عوامل اجتماعی برنامه ریزی باضریب ۰.۷۴۵ بیشترین تاثیر و عوامل محلی با ضریب ۰.۳۵۶ کمترین تاثیر را دارد. نتیجه گیری: نظام آموزشی به عنوان ابزاری مهم در رشد و توسعه همه جانبه کشور شناخته می شود. مهم ترین هدف در دانشگاه ها پرورش مهارتها  و توسعه حیطه شناختی دانشجویان است.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، آمایش سرزمین ، توسعه آموزش های علمی-کاربردی