نقش خودمراقبتی بر توانمندی شناختی در زنان سالمند دیابتی

هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش خودمراقبتی در پیش بینی توانمندی شناختی در زنان سالمند دیابتی انجام شد. روش پژوهش: جامعه پژوهش حاضر کلیه زنان مراجعه کننده به کلینیک غدد منطقه ۲ کرج (شامل ۵۶۷ نفر) بود، که از این میان ۱۸۰ زن (۵۰ تا ۷۰ ساله) مبتلا به دیابت با توجه به ملاک های ورود انتخاب شدند. برای سنجش از پرسشنامه خودمراقبتی سالمندان یونسی و همکاران (۱۳۹۹) و پرسشنامه توانایی های شناختی نجاتی (۱۳۹۲) و برای تجزیه وتحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد مولفه های خودمراقبتی می توانند ۳/۲۴ درصد از واریانس توانمندی شناختی را تبیین کنند. خودمراقبتی جسمی (۱۹۷/۰= β) سهم بیشترین شهم در پیش بینی توانمندی شناختی سالمندان دارد و پس از آن به ترتیب خودمراقبتی اجتماعی (۱۸۹/۰-= β)، ضریب خودمراقبتی معنوی (۱۶۲/۰-= β) و خودمراقبتی در حین بیماری (۱۲۲/۰= β) بود (۰۰۱/۰> P). نتیجه گیری: براساس نتایج بدست آمده به کمک ابعاد خودمراقبتی می توان توانمندی های شناختی در زنان سالمند مبتلا به دیابت را پیش بینی نمود.

کلیدواژه ها:

خودمراقبتی ، توانمندی شناختی ، سالمندان ، دیابت