مروری بر شاخص های کیفی در نظام آموزش عالی

طی دهه های اخیر و همگام با رشد علوم مختلف در جهان؛ نظام آموزش عالی در کشور های توسعه یافته و نیز درحال توسعه رشد قابل توجهی را تجربه نموده است. در ایران نیز از چهار دهه پیش تاکنون؛ تعداد دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی از۴۰ واحد به حدود ۲۷۰۰واحد رسیده که حاکی از رشد کمی بیش از ۷۰۰ برابری آنها در مقایسه با پیش از انقلاب اسلامی در کشور می باشد. با اینحال بیش از ۴۰ درصد آمار روزافزون بیکاری در جامعه ایرانی به فارغ التحصیلان دانشگاهی اختصاص یافته است. آمار مزبور این پرسش را مطرح می سازد که که آیا طی دهه های اخیر؛ شاخص های کیفی در نظام آموزش عالی در ایران در هماهنگی با جامعه جهانی و مخصوصا کشورهای توسعه یافته رشد یافته است؟ تحقیق حاضر ضمن مرورکلی شاخص های کیفی در نظام آموزش عالی جهان که بر مبنای شاخص های آموزشی سازمان همکاری های اقتصادی ملل متحد و سایر منابع موجود در این زمینه از قبیل بانک جهانی، یونسکو، و نهادهای توسعه همکاری های اقتصادی و مالی منطقه ای صورت گرفته است ؛ به بررسی شاخص های آموزشی و نیز ارتباط میان آموزش با بازار کار پرداخته و سپس راهکارهای بهبود کیفی در نظام آموزش عالی را از منظر مدیریت کیفیت، عوامل اقتصادی و مالی ونیز کار مولد مورد بررسی قرار داده است.مرور ادبیات موجود در این زمینه نشان میدهد؛ ساختار کیفی آموزش عالی در چهار حیطه زمینه، منابع، فرآیند و نتایج قابل بررسی است. ارتباط بین نظام آموزشی و دنیای کار یکی از اهداف اولویت دار سیاست های توسعه اقتصادی است. این یافته که در اکثر کشورها صلاحیت کارمندان و کارگران با شرایط مورد نیاز کارفرمایان مطابقت ندارد، شاخص های آموزشی را که اثربخشی آموزش در میزان بهره وری نیروی کار را ارزیابی می کند؛ به مواردی ضروری برای برنامه ریزی آموزشی و کار تبدیل می کند. بر اساس نتایج این تحقیق؛ اثربخشی آموزش عالی را می توان با مواردی از قبیل از بین بردن اختلاف بین شایستگی های کسب شده توسط فارغ التحصیلان آموزش عالی و تقاضای بازار کار و صنعت و نیز کاهش اختلاف بین تعداددانشجویانی که درمشاغل علمی صنعتی و علوم انسانی تحصیل نموده اند و همچنین افزایش موسسات و کسب وکارهای خصوصی بهبود بخشید

کلیدواژه ها:

نظام اموزش عالی ، بهبودکیفی ، دانشجو ، خط مشی گزاری