تحلیلی بر طرح های بافت شهری و مسکن پس از سانحه مطالعه موردی هامونشهر در دشت سیستان پس از وقوع سیل

دغدغه اصلی مقاله حاضر وضعیت ساخت وسازهای پس از سوانح طبیعی در کشور است. این مطالعه به صورت نمونه موردیوضعیت مسکن و بافت شهری را در شهر احداثی هامونشهر منطقه سیستان پس از وقوع سیل بررسی میکند. در اثر وقوعسیل، سکونتگاه های روستایی در مسیر سیلاب دچار سیل گرفتگی شد و بافت روستاها از بین رفت. دولت جهت اسکانروستاییان پس از سیل، طرح تجمیع روستاها را مطرح و در نقاط مختلف سیلزده در قالب شهرکهای مسکونی عملیاتی نمود؛از جمله این شهرک ها، شهرک علی اکبر (هامونشهر کنونی) در شهرستان هامون منطقه سیستان است. متولیان امر ساختوسازدر این شهر با هدف اسکان سیل زدگان روستاهای اطراف، اقدام به نوگرایی نموده و بدون توجه به معماری بومی منطقه کهمتناسب با نیازهای ساکنین بوده، با الگوبرداری از مسکن شهری ساخت خانه های همشکل و همتیپ را در دستور کار قراردادند. تجمیع روستاها و احداث این خانه ها علاوه بر بروز مشکلات فراوان اجتماعی، به دلیل عدم رعایت اصول بدیهی اقلیمیدر ساخت خانه ها با اقبال کم روستاییان اطراف مواجه شد. نتیجه این تصمیم سبب شده است که امروزه سیمای کلی این شهردر نتیجه گسترش حدود ۳۰ ساله خود تقلید ناقصی از الگوهای بافت و مسکن شهری شود. هدف این مقاله توجه بیشترمتولیان ساخت مسکن پس از سانحه است که با نگاه مطالعاتی و آینده نگری اقدام به ساختوساز پس از سانحه نمایند. روشتحقیق این مقاله به صورت توصیفی- تحلیلی و با استناد به مطالعات کتابخانه ای و مشاهدات میدانی میباشد. مطالعات نشانمیدهد که چنانچه متولیان امر در ابتدای احداث و شکل گیری این شهرک ها با طرح های مطالعاتی و شناخت بستر طرحاقدامات اسکان را انجام میدادند امروزه نیاز به هدررفت انرژی و از بین رفتن سرمایه ای ملی کشور نبود و نیاز است که درطراحی شهرهای آینده اصول بدیهی شکل گیری فضاهای سکوتتگاهی مورد مطالعه، تحلیل و اجرا قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

بافت شهری ، مسکن پس از سانحه ، اقلیم ، سیل ، سیستان