نقش روایتگری و استفاده از اندیشه بومی در برنامه ریزی شهر آینده

توجه به لزوم بازنگری در نظام برنامه ریزی شهری و ایجاد ساختارهای جدید و پویا بر مبنایمزیت های بومی، جهانبینی، ایدئولوژی و فرهنگ ملت ها با رویکردهای جدید و آینده پژوهانه، تدوین مبانینظری، روش شناختی، معرفت شناختی و راهبردهایی نو برای گذار از وضع موجود به وضع مطلوب را می طلبد.این مقاله ضمن ارائه یک طبقه بندی از روایت ها در زمینه برنامه ریزی سه نوع متمایز از روایت را درزمینه برنامه ریزی شهری شناسایی کرده و استدلال میکند که گونه شناسی روایی برنامه ریزی شهری کهاز مفاهیمی از نظریه روایت نشات می گیرد، می تواند بینش های جدیدی را در مورد شیوه های گفتمانیشهری و فرآیندهای مشارکتی در برنامه ریزی به ارمغان بیاورد.هدف از این تحقیق بررسی و کشف توانایی روایت گری و داستان گویی، به عنوان یک ابزار برنامه ریزیارتباطی برای درک مشترک و یادگیری دوطرفه برنامه ریز و جامعه محلی با استفاده از ظرفیت هایمتناسب اجتماعی می باشد و مهمترین دستاورد آن ادغام ماهیت ذهنی و هنجاری با روند عینی و عقلانیبرنامه ریزی است که می تواند با ایجاد الگوی بومی در خدمت فرآیندهای پیچیده سیاستگذاری باشد.

کلیدواژه ها:

روایت گری ، برنامه ریزی مشارکتی ، آینده پژوهی