باززندسازی بافت های فرسوده شهری با دیدگاه نوشهرگرایی

برنامه ریزی زاییده قانون کمیابی منابع و تعیین کنندگی، چگونگی توزیع و تخصیص این منابع میان ذی نفعان و درمیان مکانها و محل های متفاوت است به دنبال افزایش شهر نشینی و روند رشد جمعیت شهرنشینی در کشورهای درحال توسعه، موضوع نحوه توزیع خدمات شهری و ارتباط آن با معماری انسان محور اهمیت ویژه ای یافته است. مهمترینرسالت برنامه ریزان و مدیران شهری در این زمینه، تلاش برای دستیابی به آرمان های برابری فرصت در دسترسیگروه های مختلف جامعه شهری به خدمات عمومی و از بین بردن تضاد در تامین فرصت ها و خدمات آموزشی، بهداشتی،فضای سبز و ... است. با بروز مشکلات عصر جدید و تاثیرات آن بر حوزه های مختلف، توجه به بافت های قدیمی و فرسودهو رفع ناپایداری آن ها، به موضوعی جدی و محوری در شهرها تبدیل شده است؛ به گونه ای که سازمان های ذی ربط رابه سوی ساماندهی و احیای این عناصر و بافت مذکور سوق داده و لزوم مداخله در این بافت ها را در دوره های زمانیمختلف مطرح کرده است. مطالعات و تجارب در زمینه نوسازی و بهسازی بافت های فرسوده شهری نیز نشانگر تکاملرویکردهای متداول «نوسازی شهری» و جایگزینی آن با رویکردهای نوینی مانند «بازآفرینی شهری» با محوریت تجدید حیات بافت های آسیب دیده است. روش بکار رفته در این پژوهش تلفیقی از روش توصیفی _ تحلیلی است به صورتی کهابتدا با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و روش های اسنادی اقدام به تدوین مبانی نظری نموده و سپس با استفاده ازاطلاعات موجود در مورد بافت های فرسوده شهری انجام شده است.

کلیدواژه ها:

شهر ، بافت فرسوده ، بازنده سازی ، نوشهرگرایی