اثربخشی برنامه آموزش تابآوری بر نگرش های ناکارآمد و مولفه های آن در مادران دارای فرزند مبتلا به اوتیسم در شهر بندرعباس

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی برنامه آموزش تابآوری بر نگرش های ناکارآمد و مولفه های آن در مادران دارای فرزند مبتلا بهاوتیسم انجام شد. پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه های آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری پژوهششامل تمامی مادران دارای فرزند مبتلا به اوتیسم مراجعه کننده به مرکز اتیسم شهر بندرعباس در سال ۱۴۰۱ بود، که با روشنمونه گیری در دسترس و داوطلبانه تعداد ۳۰ نفر از مادران انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل گمارش شدند. برای گردآوریداده ها از پرسشنامه نگرش ناکارآمد وایزمن و بک (۱۹۷۸) استفاده شد. برنامه مداخله آموزش تاب آوری طی ۱۲ جلسه ۵ / ۱ ساعتی(۹۰ دقیقه ای) به صورت هر هفته یک جلسه، بر روی آزمودنی های گروه آزمایش اعمال شد اما افراد گروه کنترل این برنامه رادریافت نکردند. تحلیل داده ها با روش های آمار توصیفی (فراونی، درصد، میانگین و انحراف معیار)، آزمون پیش فرض آماری وتحلیل کوواریانس انجام شد. برای تحلیل از نرم افزار آماری SPSS نسخه ۲۶ استفاده شد. یافته ها نشان داد که در مرحله پس آزمونبین میانگین نمره کل نگرش ناکارآمد و ابعاد آن به ترتیب در آزمودنی های دو گروه از نظر آماری تفاوت معناداری وجود دارد( ۰۵ / ۰ > P ).

کلیدواژه ها:

آموزش تاب آوری ، نگرش ناکارآمد ، مادران ، اوتیسم