مقایسه حذف آرسنیک آب توسط نانوذرات مگنتیت و اکسید تیتانیوم، آلیاژ فروسیلیس و فروسیلیس منیزیم

شبه فلز آرسنیک، یک آلاینده سمی و دارای اثرات سرطان­زایی شدیدی است. یکی از راه های جدید و موثر برای کاهش غلظت آرسنیک درآب های آلوده، استفاده از اصلاح­کننده های معدنی است. هدف از این مقاله بررسی میزان کاهش آرسنیک در آب با استفاده از نانوذرات مگنتیت، نانوذرات تیتانیوم، فروسیلیس و فروسیلیس منیزیم است. در این تحقیق اثر زمان، غلظت اولیه آرسنیک، مقدار جاذب و pH با انجام آزمایش­های ناپیوسته بر تغییر غلظت آرسنیک محلول مطالعه شد. پس از تعیین زمان تعادل، مقدار بهینه جاذب ها به دست آمد و ایزوترم های جذب سطحی رسم شد. زمان تعادل برای نانوذرات مگنتیت و تیتانیوم دو ساعت، برای فروسیلیس منیزیم ۱۶ ساعت و برای فروسیلیس ۲۴ ساعت به دست آمد. ایزوترم فرندلیچ با داده­های آزمایش همبستگی بیشتری نشان داد (R۲≥۰۸۹). با افزایش pH درصد حذف آرسنیک کاهش یافت و حداکثر حذف (۹۰ درصد) توسط نانو ذرات آهن و تیتانیوم در ۳=pH مشاهده شد. نانوذرات مگنتیت و نانوذرات اکسید تیتانیوم جاذب های کاراتر و فروسیلیس منیزیم جاذب های ارزان قیمت تری برای حذف آرسنیک از آب آلوده بودند.

کلیدواژه ها:

آرسنیک ایزوترم جذب سطحی ، فروسیلیس ، نانوذره تیتانیوم ، نانوذره مگنتیت