زمینه و هدف: اپیدمی ویروس کرونا هم زمان با سایر کشورهای جهان در ایران نیز لزوم رعایت فاصله اجتماعی و قرنطینه خانگی را مطرح و درنتیجه، ادامه آموزش حضوری را با اختلال مواجه کرد و
آموزش مجازی راهکاری برای عدم توقف آموزش در مدارس و
دانشگاه ها انتخاب شد. راهکاری که گرچه برای عدم توقف آموزش در کشور اتخاذ شده بود، اما دانشجویان و
دانشگاه ها را با
چالش جدید و پیچیدگی های خاصی روبه رو کرد. این مطالعه کیفی با هدف تبیین تجربیات مدرسین
دانشگاه از مشکلات و
چالش های
آموزش مجازی در دوران پاندمی کووید-۱۹طراحی و اجرا شد.
روش بررسی: این مطالعه یک پژوهش کیفی است که با روش تحلیل محتوای قراردادی با هدف پاسخ به سوال «تجربه مدرسین
دانشگاه از
چالش های
آموزش مجازی در دوران پاندمی کووید-۱۹ چیست؟» انجام شد. مشارکت کنندگان شامل ۲۴ نفر از مدرسین رشته های مختلف علوم پزشکی مانند پرستاری، مامایی، فیزیوتراپی، پزشکی، تغذیه و کاردرمانی در
دانشگاه های علوم پزشکی دولتی و آزاد بودند که به صورت هدفمند انتخاب شدند. مدرسین رشته های مختلف در
دانشگاه با مرتبه علمی حداقل مربی که همچنین دارای حداقل ۳ سال سابقه تدریس بودند برای شرکت در پژوهش وارد مطالعه شدند. برای جمع آوری داده ها از مصاحبه های نیمه ساختاریافته با سوالات باز استفاده شد. تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل محتوای قراردادی با روش لاندمن و گرانهایم و با استفاده از نرم افزار مکس کیودا انجام شد.
یافته ها: دامنه سنی مشارکت کنندگان ۳۰ تا ۵۵ سال بود. ۶۲/۵ درصد مدرسین شرکت کننده، زن بودند. سابقه تدریس شرکت کنندگان از ۳ تا ۲۶ سال متغیر بود. از نظر مرتبه علمی ۵۸ درصد استادیار، ۲۰ درصد مربی، ۱۶ درصد دانشیار و ۶ درصد استاد تمام بودند.
چالش های
آموزش مجازی در سه طبقه اصلی شامل مشکلات فناوری، مشکلات فرایند تدریس و بستر تعاملی ضعیف و ۱۲ زیرطبقه از تجربیات اساتید
دانشگاه در رابطه با مشکلات
آموزش مجازی استخراج شدند.
نتیجه گیری: با توجه به طولانی بودن تعطیلی
دانشگاه ها و استفاده بلندمدت از آموزش مجازی، به نظر می رسد در دوران پیش رو نیز بخشی از آموزش ها به صورت مجازی برگزار خواهد شد. بنابراین لازم است مدیران و سیاست گذاران نظام آموزشی برنامه هایی برای رفع این مشکلات طراحی کنند تا با نهادینه شدن آموزش الکترونیک از این پتانسیل برای گسترش و سهولت یادگیری فراگیران استفاده شود.