نور و ظلمت از دیدگاه گنوسی و مقایسه و تطبیق آن با مثنوی معنوی

این تحقیق قصد دارد جنبه های مختلف نور و تاریکی را در مثنوی ، که هسته اصلی / نقش اصلی آیین عرفانی است ، مورد بحث قرار دهد ، مهم ترینآنها عبارتند از: دوگانه گرایی و قطبیت جهان در دو قسمت از نور و تاریکی ، جدایی انسان از سرزمین اصلی و هبوط او به جهان مادی ، فراموشکردن اصل او زادگاه ، گرفتاری روح و جسم ، اسارت روح در محدودیت بدن و جهان مادی ، بیدار شدن انسان با عارضه غدد و نجات او توسطناجی و غیره. این بخش با معرفی و شرح ادیان پس از عرفان (مانند آیین مان و و مندائیسم) که تحت تاثیر عرفان قرار گرفته اند ، ادامه می یابد و بهتاثیرات عقاید و اندیشه های مکتب های عرفانی بر دیدگاه های اشراقی و عرفانی در ایران اشاره می کند. قسمت آخر این بخش ، توصیف نور وتاریکی از نظر عرفانی است. در این بخش تصور می شود که ریشه دوگانگی در ناخودآگاه جمعی همه وجود دارد و به طور ناخودآگاه در ادیان ومکاتب مختلف شکوفا شده است. عرفان ایرانی از قاعده مستثنی نیست و بسیاری از نویسندگان و صوفیان آثار خود را بر این اساس بنا نهاده اند کهدر این میان مولانا به عنوان یکی از بزرگ ترین چهره های عرفان ، این باور را در آثار خود در نظر گرفته است.

کلیدواژه ها:

نور ، ظلمت ، گنوسی ، مثنوی معنوی