مدیریت بحران شهری زلزله در منطقه یک شهرداری کلانشهر شیراز با تاکید بر رویکرد تاب آوری

امروزه بحث پیرامون تاب آوری در مدیریت بحران شهری در برابر زلزله در سطح وسیعی گسترش یافته است. موضوع جایگاه مدیریت بحران یکی از بزرگترین سهم ها را در این امر داراست. که به نحوی تمام اقشار جامعه با آن در ارتباط اند. بی توجهی یا عدم توجه کافی مدیریت بحران با رویکرد مناسب باعث شده که ارزش ها و سیمای شهرها زیر پا گذاشته شود. و مردم و شهر از حسنات آن بی بهره بمانند. و منطقه یک کلانشهر شیراز با توجه به موقعیت استراتژیک، همیشه به مقوله مدیریت بحران در برابر زلزله توجه داشته است. بر این مبنا هدف از این پژوهش بررسی مدیریت بحران شهری زلزله در منطقه یک کلانشهر شیراز با تاکید بر رویکرد تاب آوری است. در این راستا وضعیت منطقه یک کلانشهر شیراز به عنوان نمونه موردی پژوهش مورد ارزیابی و تحلیل قرار گرفت. از این رو وضعیت منطقه یک از نظر هر یک از مولفه های در نظر گرفته شد. به منظور ارزیابی مولفه ها و نحوه تاثیرپذیری بر شرایط تاب آوری مورد مطالعه از روش AHP استفاده شد. بر این اساس فرایند AHP براساس اهداف، مولفه ها، زیر مولفه ها مشخص و نحوه ی ارتباط آنها مشخص گردید. با توجه به بررسی های صورت گرفته می توان بیان نمود که منطقه مورد مطالعه بافتی با تاب آوری متوسط و رو به پایین در برابر زلزله به حساب می آید که مهمترین علت آن وضعیت نامناسب عوامل درونی بناها در برابر زلزله است. کیفیت پایین بناها و ساخت و سازها و اسکلت نامناسب ساختمان ها از اصلی ترین دلایل آن می باشد، همچنین بر اساس عوامل بیرونی می توان گفت که کاربری های امدادی به کل منطقه مورد مطالعه را پوشش مناسب نمی دهند و باعث پایین آمدن تاب آوری بافت در برابر زلزله است. تحلیل تاب آوری به تفکیک کاربری های اصلی نیز بیانگر آسیب پذیری اکثر کاربری ها از نظر عوامل درونی ساختمان ها است که مشکل مهمی در آسیب پذیری ساختمان های مربوط به کاربری های درمانی بهداشتی و آموزشی که کاربری های مهمی هستند نمود دارد. تاب آوری کاربری های غیر مسکونی در برابر عوامل بیرونی زلزله متوسط می باشد.

کلیدواژه ها:

مدیریت بحران ، زلزله و تاب آوری ، کلانشهر شیراز