تعیین کننده های رفتار خودمراقبتی زنان باردار در همه گیری کووید ۱۹ در اصفهان طبق کاربرد مدل فرایند موازی توسعه یافته

مقدمه: با توجه به شیوع عفونت ویروس کرونا در ایران و حساسیت بیشتر زنان باردار در ابتلا به بیماری، پژوهش حاضر با هدف بررسی عوامل پیش بینی کننده رفتار خودمراقبتی زنان باردار در بیماری همه گیر کووید ۱۹ با استفاده از مدل فرایند موازی توسعه یافته (Extended Parallel Process Model یا EPPM) انجام گردید. روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی- مقطعی بود و بر روی ۳۰۹ زن باردار در شهر اصفهان انجام شد. نمونه ها با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای طی دو مرحله از ۱۴ مرکز بهداشتی- درمانی شهر اصفهان انتخاب شدند. به منظور جمع آوری داده ها، مشارکت کنندگان پرسش نامه محقق ساخته مبتنی بر سازه های EPPM را به صورت آنلاین تکمیل نمودند. داده ها با استفاده از آزمون های ضریب همبستگی Spearman و Hierarchical Linear regression در نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین سنی شرکت کنندگان، ۲۵/۶ ± ۰۰/۲۹ سال بود. چهار متغیر «حساسیت درک شده، شدت درک شده، خودکارامدی و کارامدی پاسخ»، حدود ۴۴ درصد واریانس کل رفتارهای حفاظتی در زنان باردار را تشکیل داد (۰۳۰/۰ = P، ۴۲/۰ = ۲Adj R). در این میان، سازه های خودکارامدی (۴۱/۰ = β) و کارامدی پاسخ (۱۵/۰ = β) دارای بیشترین توان در پیش بینی رفتار خودمراقبتی بودند (۰۵۰/۰ > P). نتیجه گیری: سازه های خودکارامدی و کارامدی پاسخ، تعیین کننده های اصلی رفتارهای خودمراقبتی زنان بارادار در بیماری کووید ۱۹ به شمار می روند. بنابراین، می توان به منظور ارتقای رفتارهای خودمراقبتی در زنان باردار، بر استراتژی های ارتقای سازه های ذکر شده تاکید بیشتری نمود.

کلیدواژه ها:

Self-care ، Pregnant women ، Extended parallel process model ، COVID-۱۹ ، خودمراقبتی ، زنان باردار ، مدل فرایند موازی توسعه یافته ، کووید ۱۹