رابطه مدیریت زمان و خوش بینی با نقش میانجی انگیزش پیشرفت در دانش آموزان

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه مدیریت زمان و خوش بینی با نقش میانجی انگیزش پیشرفت در دانش آموزان بود. جامعه آماری شامل دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهرستان بافق که در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ مشغول به تحصیل بوده اند می باشد. حجم نمونه مورد مطالعه ۳۰۰ نفر بود که از طریق جدول مورگان از جامعه آماری ۱۳۵۰ نفره به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. این پژوهش ازنوع مقایسه ای است و ابزار سنجش در این پژوهش، سه پرسشنامه؛ مدیریت زمان مورهد وگریفین (۱۹۸۹)، خوش بینی شییر و کارور (۱۹۸۵) و انگیزش پیشرفت هرمنس (۱۹۷۰) بوده است. به منظور تجزیه و تحلیلداده ها از روش های آماری آزمون t تک گروهی و ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون همزمان استفاده شده است. نتایج نشان دهنده آن است که بین انگیزش پیشرفت و مدیریت زمان با میزان همبستگی (r=۰/۷۶۲) درسطح اطمینان ۹۹ رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد(p<۰/۰۱). همچنین بین خوش بینی و مدیریت زمان با میزان همبستگی (r=۰/۱۴۷) در سطح اطمینان ۹ درصد رابطه ی مثبت و معنا داری وجود دارد(p<۰/۰۱).