بررسی شدت تغییرات غبارخیزی در بیابانهای ایران در بلندمدت

تغییرات اقلیمی و فعالیت های انسانی همواره بر گسترش بیابانها به صورت مستقیم و غیر مستقیم اثر گذار بوده است . یکی از پیامدهای مهم و بحرانی بیابانزایی ایجاد طوفانهای گرد و غبار بوده است که بر روی کیفیت زندگی و سلامتی مردم اثرگذار می باشد. نظر به اهمیت کانونهای گرد و غبار و تغییرات غبارخیزی آنها در این مطالعه با استفاده از محصول عمق اپتیکی سنجنده مادیس که غلظت گرد و غبار معلق در اتمسفر را نشان می دهد و براساس فراوانی و میانگین های سالانه ، موقعیت کانونهای گرد و غبار در داخل کشور شناسایی شد و سپس روند تغییرات زمانی هر یک از کانونها به تفکیک مورد بررسی قرار گرفت . براساس نتایج به دست آمده از میانگین فراوانی های سالانه گرد و غبار در سطح کشور ایران حدود ۳۳ کانون گرد و غبار شناسایی شد که با در نظر گرفتن کانونهای مجاور هم روند تغییرات ۲۴ کانون مورد بررسی قرار گرفت . براساس نتایج به دست آمده بیش ترین نوسانات در شدت گرد و غبار در منطقه سیستان، جازموریان، جنوب شرق سمنان، آذربایجان شرقی ، زنجان و استان خوزستان صورت گرفته است . نتایج تحقیق نشان می دهد علی رغم وضعیت اقلیمی نسبتا یکسان، روند تغییرات در این کانونها از الگوی مشابهی تبعیت نمی کند و روند تغییرات غبارخیزی در کانوهای داخلی کشور تحت تاثیر عوامل پیچیده انسانی و غیر انسانی متغیر می باشد. با استفاده از نتایج این تحقیق این ا مکان فراهم می گردد اطلاعاتنسبتا جامعی از روند تغییرات کانونهای داخلی فراهم آید و وضعیت غبارخیزی کانونها در آینده قابل پیش بینی گردد.

کلیدواژه ها:

کانون گرد و غبار ، تصاویر ماهوارهای ، AOD ، فراوانی وقوع ، انحراف استاندارد