نقش وتاثیر بازی بر تربیت دینی کودکان دوره ابتدایی

برخی بازی ها در ذات خود، تامین کننده هدف تربیت دینی هستند؛ اما بسیاری از بازی ها باید توسط مربیان تربیتی، جهت دهی شوند تا بتوان از آنها در راستای تربیت دینی استفاده نمود. آنچه مهم است، اینکه بازی به عنوان یکی از اهرم های اصلی تربیتی، به ویژه برای کودکان زیر هفت سال محسوب می شود. در این رابطه مقالات و تحقیقاتی صورت گرفته است که به تبیین تاثیر بازی بر تربیت اشاره دارند؛ اما نگاه خاص این مقاله در تبیین تاثیر بازی در تربیت دینی کودکان و موضوعاتی است که در هویت بخشی به انسان مومن نقش اساسی دارد. این مقاله کوششی است که تنها در «عنوان» یک مقاله بدان اشاره شده، چراکه که محتوای مقاله، مانند دیگر مقالات به تبیین اثرات بازی بر تربیت به صورت کلی پرداخته و نه به طور ویژه درباره تربیت دینی است.امیرحسین رضایی عطار، در مقاله «نقش بازی در تربیت دینی و سلامت جسم و روان از دیدگاه اسلام»؛ بیان می کند، یکی از غرایزی که خداوند حکیم در باطن کودکان قرار داده، تمایل به بازی است، کودک بالفطره میل به بازی دارد و توجه به بازی کودک، بسیاری از مشکلات روانی عاطفی وی را حل خواهد نمود؛ بازی وسیله ای برای رشد همه جانبه و هماهنگ کودک است که بر رشد زبان او تاثیر بسیاری دارد؛ رشد زبان نیز خود بر رشد شناخت و ذهن کودک تاثیر بسیار دارد و به هماهنگ شدن حواس پنج گانه اش می انجامد و رشد همه جانبه انسان، به ویژه رشد اجتماعی او را فراهم می سازد. کودک در بازی خود، همه ضعف ها و قوت ها، ترس ها و نگرانی ها، بینش ها و نگرش ها و به طورکلی شخصیت خود را بروز می دهد. ائمه و معصومان(ع) به جنبه های آموزشی بازی، مانند افزایش دقت و تمرکز کودکان نیز توجه می کردند؛ از دیدگاه معصومین(ع) بازی از چند جهت نقش موثر و اهمیت فوق العاده ای در تربیت کودک دارد؛ بی توجهی به این نیاز طبیعی کودک، خسارت های روحی- روانی بسیاری دارد و شرکت کردن در بازی کودکان نیز نوعی احترام به کودکان و شغل آنها که درواقع همان بازی است. در مقاله «بررسی نقش بازی در تربیت کودک از دیدگاه قرآن و سنت معصومین(ع)» تربیت جسمی، عقلانی، اجتماعی و عاطفی را از اثرات بازی می داند.

کلیدواژه ها:

کودک ، تربیت ، تربیت دینی ، بازی.