سنجش هزینه نمایندگی با رویکرد مبتنی بر مدل

هدف: تاکنون سنجه های مختلفی جهت سنجش هزینه نمایندگی در پژوهش های پیشین مطرح شده نظیر نسبت جریان نقد آزاد به دارایی، نسبت هزینه های فروش، اداری و عمومی به فروش، معکوس نسبت گردش دارایی ها و تعامل جریان نقد آزاد و فرصت رشد که با رویکرد معیار مطلق و یا رویکرد تعاملی اندازه گیری شده است. ضمن انتقاد به این دو رویکرد، هدف این پژوهش، سنجش هزینه نمایندگی با رویکرد جدید مبتنی بر مدل است.روش: هزینه نمایندگی با شش روش متفاوت برای سه معیار نسبت جریان نقد آزاد به دارایی، نسبت هزینه های فروش، اداری و عمومی به فروش و نسبت گردش دارایی ها مجموعا ۱۸ سنجه سنجیده شده است که با توجه به ضرایب همبستگی بین سنجه ها، به مقایسه این روش ها پرداخته شده است. یافته ها: بررسی ها نشان دهنده آن است که سنجه های هزینه نمایندگی مبتنی بر رویکرد مدل محور دارای کمترین ضریب همبستگی با سایر روش های مبتنی بر رویکرد تعاملی است. همچنین سنجه های مدل محور هزینه نمایندگی شامل جز خطای برازش متغیرهای مطلق بر Q توبین و بر Q توبین تعدیل شده، همبستگی بسیار بالایی وجود دارد.نتیجه گیری: براساس بررسی های این تحقیق، سنجه مدل محور هزینه نمایندگی، جز خطای برازش معیارهای مطلق بر Q توبین جهت سنجش هزینه نمایندگی به منظور استفاده در مطالعات آتی معرفی می شود. همچنین استفاده از راهکار تعدیل Q توبین بر مبنای تورم و مقایسه آن با حالت تعدیل نشده آن پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

هزینه نمایندگی ، تعامل جریان نقد آزاد و فرصت رشد ، Q توبین تعدیل شده با تورم.