زیبایی شناسی بدیع و بیان در دیوان نظمی تبریزی

ادبیات ایران به برکت حضور شاعران نامی ماندگار پیدا کرده و به وسعت و عظمتی جهانی رسیده است . »نظمی تبریزی« از شاعران مشهور سنت گرای معاصر شهر تبریز به شمار می رود. پژوهش حاضر به تحقیق درباره نظمی تبریزی اختصاص دارد. با بررسی و تحلیل دیوان استاد نظمی ، اطلاعات جامع و کاملی از این شاعر و جهانبینی او و جنبه های زیبایی شناختی به کار رفته در دیوان او به مخاطبان و خوانندگان ارائه می شود. دیوان »نظمی « شامل توحید و مناجات، غزل، رباعیات، متفرقه ، تاریخ وفات برخی از شاعران و مشاهیر معاصر، مسند سعادت نامه ، ابیات پراکنده و غزلیات ترکی است . پژوهش حاضر سعی دارد با توجه به جنبه زیبایی شناختی ، صنایع بدیعی و بیانی شاعر را مورد بررسی قرار دهد. »نظمی تبریزی« به بررسی دیوان شعرای پیش از خود پرداخته است و در این راه، دانش او در آثارش از جمله »دیوان نظمی « تاثیر زیادی گذاشته است . او با پشتوانه ادبی محکمی در عرصه شعر سروده و آثار و اشعار گرانبهایی از خود به جای گذاشته است . »نظمی « در بلاغت پیرو شاعران سبک عراقی (به ویژه سعدی و حافظ ) است و ویژگی های شاعران آن سبک در اشعار او به وفور مشهود است .

کلیدواژه ها:

نظمی تبریزی ، دیوان اشعار ، زیبایی شناسی