تاثیر قرارداد یادگیری بر رضایت مندی و یادگیری خود-هدایتی دانشجویان پرستاری در آموزش بالینی

مقدمه: در تطبیق با تغییرات و پیشرفت های سریع در ارائه خدمات بهداشتی، پرستاران باید بتوانند تصمیم گیری و حل مشکل را در شرایط مختلف انجام دهند. بدین منظور دانشجویان پرستاری باید برای پذیرش مسوولیت یادگیری خود آموزش ببینند. در دست یابی به این هدف روش های یادگیری خود-هدایتی پیشنهاد می شود. یکی از این روش ها، قرارداد یادگیری است. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر قرار داد یادگیری بر یادگیری خود هدایتی و رضایت مندی دانشجویان پرستاری طراحی و اجرا گردید. روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی است که بر روی کلیه دانشجویان پرستاری دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی ایران که در حال گذراندن واحد کارآموزی عرصه کودکان بودند، صورت گرفت (۵۹ نفر). ۲۷ نفر در نیمه اول ترم به روش معمول و ۳۲ نفر در نیمه دوم ترم به روش قرارداد یادگیری آموزش دیدند. در پایان دوره کارآموزی پرسشنامه های یادگیری خود-هدایتی و رضایت مندی از روش تدریس توسط دانشجویان هر دو گروه تکمیل شد و با استفاده از روش های آمار توصیفی و استنباطی (آزمونt مستقل) تحلیل گردید. نتایج: بین دو گروه مداخله و کنترل از نظر سن، جنس و معدل تفاوت معنادار آماری وجود نداشت. تحلیل آماری نشان داد که بین میانگین امتیازات یادگیری خود-هدایتی در دو گروه تفاوت معناداری وجود دارد (۰۱۹/۰p=) اما بین میانگین امتیازات رضایت مندی در دو گروه، تفاوت معناداری دیده نشد. نتیجه گیری: استفاده از قرارداد یادگیری در آموزش بالینی، یادگیری خود هدایتی در دانشجویان پرستاری را افزایش می دهد. اجرای این شیوه به دلیل توجه خاص آن به تفاوت های فردی و مبنای نظری یادگیری بزرگسالان و همچنین تقویت یادگیری خود هدایتی که از اهداف آموزش پرستاری در هزاره سوم است به مربیان توصیه می شود. البته در رضایت مندی دانشجویان از این روش آموزشی تفاوت معناداری دیده نشد که به نظر می رسد دانشجویان در به کارگیری این روش نیاز به آمادگی و حمایت بیش تری دارند.

کلیدواژه ها:

Clinical education ، Self-directed learning ، learning contract ، nursing student ، آموزش بالینی ، یادگیری خود-هدایتی ، قرارداد یادگیری ، دانشجویان پرستاری