تعیین اثربخشی آموزش مبتنی بر خودتحلیلی یکپارچه نگر بر دلزدگی زناشویی و سازگاری زناشویی مادران دارای کودک مبتلا به سندروم داون

زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مبتنی بر رویکرد خودتحلیلی یکپارچه نگر بر دلزدگی زناشویی، سازگاری زناشویی مادران دارای کودک مبتلا به سندروم داون اصفهان بود. طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون – پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه مادران دارای کودک مبتلا به سندروم داون اصفهان تشکیل می دادند که از بین آن ها ۳۰ نفر بر اساس ملاکهای ورود به پژوهش با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه های دلزدگی زناشویی پاینز (۱۹۹۶)، سازگاری زناشویی اسپانیر (۱۹۷۶) بود که در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری توسط شرکت کنندگان تکمیل شد. جلسات گروهی آموزش مبتنی بر رویکرد خودتحلیلی یکپارچه نگر در ۱۲ جلسه ۱۲۰ دقیقه ای به صورت هفتگی برای گروه آزمایش اجرا شد در حالیکه گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و نرم افزار Spss ۲۳ استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش گروهی مبتنی بر رویکرد خودتحلیلی یکپارچه نگر بر دلزدگی زناشویی و ابعاد آن (خستگی جسمانی، از پاافتادن عاطفی و از پاافتادن روانی) تاثیر معنی داری داشته و اثرات درمان در مرحله پیگیری نیز باقی مانده است (۰۰۱/۰>p). همچنین نتایج نشان داد آموزش گروهی مبتنی بر رویکرد خودتحلیلی یکپارچه نگر بر سازگاری زناشویی و ابعاد آن (توافق دوتایی، همبستگی دوتایی و ابراز محبت) تاثیر معنی داری داشته و اثرات درمان در مرحله پیگیری نیز باقی مانده است (۰۰۱/۰>p) اما بر بعد رضایت دوتایی تاثیر معنی داری نداشته است (۰۵/۰دلزدگی زناشویی و بهبود سازگاری زناشویی مادران کودکان مبتلا به سندروم داون دارد.

کلیدواژه ها:

سندروم داون ، دلزدگی زناشویی ، سازگاری زناشویی.