اثربخشی بازی درمانی بر ناگویی هیجانی، سازش یافتگی و تاب آوریدر کودکان دبستانی شهرستان گچساران

هدف اصلی تحقیق حاضر، اثربخشی بازی درمانی بر ناگویی هیجانی، سازش یافتگی و تاب آوری در کودکان دبستانی شهرستان گچساران می باشد. تحقیق حاضر از نظر هدف، کاربردی و از حیث روش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل نامعادل است. جامعه آماری تحقیق حاضر شامل تمامی دانش آموزان مقطع ابتدایی شهرستان گچساران در سال تحصیلی ۱۳۹۹-۱۴۰۰ می باشد، که تعداد آنها در زمان انجام تحقیق حاضر ۱۳۵۷ نفر بوده است که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی، تعداد ۵۰ نفر (۲۵ نفر گروه آزمایش بازی درمانی و ۲۵ نفر گروه کنترل) به عنوان گروه نمونه انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفت. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه استاندارد ناگویی هیجانی تورنتو، پرسشنامه سازش یافتگی واینبرگ و مقیاس تاب آوری کونور و دیویدسون و همچنین پروتکل بازی درمانی بر گرفته از کتاب بازی درمانی گری لندرث استفاده شد و برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون کلموگروف – اسمریونف، آزمون لون، آزمون تحلیل واریانس یک راهه و تحلیل وارانس دو راهه استفاده شد که نتایج نشان داد که که بازی درمانی بر ناگویی هیجانی، سازش یافتگی و تاب آوری در کودکان دبستانی شهرستان گچساران موثر است و موجب می شود ناگویی هیجانی در افراد تحت آموزش کاهش پیدا کرده و سازش یافتگی و تاب آوری در کودکان تحت آموزش افزایش یافته است.

کلیدواژه ها:

بازی درمانی ، ناگویی هیجانی ، سازش یافتگی ، تاب آوری ، کودکان.