ارزیابی سطوح نابرابری کاربری اراضی شهرهای کوچک مطالعه موردی : شهر دهگلان

بررسی و تحلیل توزیع کاربری اراضی در شهر دهگلان به منظور توسعه متعادل و پایدار شهری بسیار ضروری است . هدف این پژوهش ، بررسی تعیین وضعیت کمی و کیفی کاربری اراضی شهری و شناسایی کمبودهای متناسب با سرانه ها و استانداردهای شهرسازی و تحولات آن در طی سال۱۳۸۹ تا ۱۴۰۰ می باشد. پژوهش حاضر با محوریت مطالعات وضع موجود کاربریها در شهر دهگلان، به دنبال بررسی و تعیین وضعیت پراکنش کاربریها از دو جنبه »کمی « و »کیفی « بوده است . روش پژوهش توصیفی - تحلیلی است و سعی در تعیین میزان سطوح و سرانه های مورد نیاز در وضع موجود و افق ده ساله آتی (۱۴۰۰) شهر در قالب بررسی کمی ؛ و شناسایی نقاط ضعف ، قوت، فرصت و تهدیدهای هریک از کاربریها با بهره گیری از مدل SWOT نیز در قالب بررسی کیفی دارد. نتایج پژوهش مشخص می سازد که بیشترین تراکم ناخالص ۶۱/۸۷۶ نفر در هکتار در محله کریم اباد و کمترین تراکم ناخالص ۰۳/۰ نفردر هکتار در خارج از بافت (محدوده قانونی )می باشد. همچنین محله جدید با ۴۲/۲۰۳ متر مربع بیشترین سرانه شهری و محله کریم آباد ۵۹ /۲۷ مترمربع کمترین سرانه شهری را به خود اختصاص دادهاند. در بین کاربریها کاربری مسکونی ، فضای سبز، صنعتی و کارگاهی ، ورزشی و بهداشتی به ترتیب با بیشترین کمبود سرانه با استاندارهای سرانه شهری مواجه می باشد. کاربریها در بعضی محلات شهر دهگلان از سطوح قابل ملاحضه ای برخوردار بوده و در بعضی محلات با کمبود یا نبود سطح مربوط به همان کاربری مواجه هستند. سرانه بسیاری از کاربریهای موجود در شهر دهگلان با ضوابط و استانداردهای شهرسازی مطابقت ندارد. از آنجا که توسعه شهر دهگلان با توجه به توانهای اقتصادی- سیاسی محتمل می باشد، لذا توجه به تخصیص فضاهای مورد نیاز (گردشگری، فرهنگی ، آموزشی ) و توزیع فضایی - مکانی مناسب آنها جهت رفع کمبودهای آتی شهر، استفاده از نیروهای متخصص شهری باید در اولویت برنامه ریزیها مدنظر قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

کاربری اراضی ، ارزیابی کمی ، ارزیابی کیفی ، دهگلان ، . Swot