تحول روند شاخص های تحقیقاتی (۷۷-۱۳۵۷)

از مجموعه ۱۰۵۵ واحد تحقیقاتی کشور، ۴۳۲ واحد مالکیت دولتی (۹/۴۰ درصد)، ۱۶۱ واحد مالکیت غیرذدولتی (۳/۱۵ درصد) و ۴۶۲ واحد مالکیت خصوصی (۸/۴۳ درصد) دارند. به رغم آنکه ۸/۴۳ درصد از واحدهای تحقیقاتی کشور مربوط به بخش خصوصی است، به دلیل ضعف فعالیت های آماری و اطلاع رسانی در نظام تحقیقاتی کشور از تعداد شاغلان، طرح های تحقیقاتی و هزینه های آنها اطلاع کاملی در دست نیست. تعداد مراکز تحقیقاتی دولتی کشور از ۵۲ مرکز در سال ۱۳۵۷ به ۱۵۴ مرکز در سال ۱۳۷۶ افزایش یافته است. بررسی ساختار مراکز تحقیقاتی دولتی کشور براساس گروه های تخصصی نشان می دهد که بیشترین سهم آنها به مراکز علوم انسانی و اجتماعی (۵/۳۰ درصد) و کمترین سهم آنها به مراکز پزشکی (۹/۳ درصد) مربوط بوده است. ساختار این مراکز طی سال های ۵۷ تا ۷۷ تحول چندانی نیافته است. تعداد طرح های تحقیقاتی کشور در سال ۱۳۵۷ معادل ۱۱۴۲۰ طرح بوده است. بررسی ساختار طرح های تحقیقاتی کشور به تفکیک نوع طرح نشان می دهد که طرح های بنیادی ۷/۱۳ درصد، طرح های کاربردی ۲/۷۴ درصد و طرح های توسعه ای ۱۲ درصد از کل طرح های کشور را تشکیل می دهند. مقایسه شاخص های بهره وری حاکی از آن است که طی سال های اخیر میزان اعتبارات تحقیقاتی و تعداد محققان بسیار افزایش یافته ولی تعداد طرح های تحقیقاتی، مقالات و کتاب های منتشر شده، یا به عبارتی یافته های پژوهشی، افزایش چندان متناسبی با آنها نداشته اند.