اثربخشی درمان پذیرش و تعهد بر اصلاح سبک فرزندپروری و منبع کنترل مادران با کودکان دچار اختلال اضطراب جدایی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان پذیرش و تعهد بر اصلاح سبک فرزندپروری و منبع کنترل مادران با کودکان دچار اختلال اضطراب جدایی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه والدین کودکان پیش از دبستان دچار اختلال اضطراب جدایی شهر کرج در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بود. از میان جامعه آماری با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس و براساس نمره پرسشنامه سبک فرزندپروری (بامریند، ۱۹۷۲) و پرسشنامه منبع کنترل (راتر، ۱۹۷۶) در پیش آزمون، ۳۰ نفر که دارای ملاک های ورود و خروج بودند نمونه آماری را تشکیل دادند. این ۳۰ نفر به طور تصادفی در ۲ گروه ۱۵ نفره آزمایش و کنترل گزینش شدند که گروه آزمایش، درمان پذیرش و تعهد را دریافت کرد و گروه کنترل در لیست انتظار قرار دارند. همچنین برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس و برای تسریع در نتایج حاصله از نرم افزار SPSS-۲۲ استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که درمان پذیرش و تعهد بطور معناداری منجر به اصلاح سبک فرزندپروری (بیشترین تاثیر بر سبک فرزندپروری قاطع) و بهبود منبع کنترل مادران با کودکان دچار اختلال اضطراب جدایی می شود. در نتیجه می توان گفت درمان پذیرش و تعهد رویکرد مناسبی جهت اصلاح سبک فرزندپروری و منبع کنترل مادران با کودکان دچار اختلال اضطراب جدایی می شود.

کلیدواژه ها:

درمان پذیرش و تعهد ، سبک فرزندپروری ، منبع کنترل ، اختلال اضطراب جدایی