قابلیت استناد توافق والدین در خصوص حضانت فرزندان

حضانت از جمله مواردی است که حقوق ایران با توجه به گستردگی، به آن پرداخته است زیرا بی توجهی به آن می تواند مشکلاتی را برای جامعه اسلامی به همراه آورد. حضانت و نگهداری اطفال، بزرگترین چالش زوجین صاحب اولاد در هنگام طلاق است، از جمله چالش ها، توافقات زوجین درباره حضانت و نگهداری اطفال مشترک است، هدف از این تحقیق بررسی قابلیت استناد توافق والدین در خصوص حضانت فرزندان است روش تحقیق به صورت توصیفی و تحلیلی بوده و نتایج تحقیق حاکی از آن است که بر خلاف نظر بسیاری از فقیهان و قانون مدنی، حضانت برای مادر حق و برای پدر هم حق است و هم تکلیف. حاضن برای سپردن کودک به او می بایست مسلمان، عاقل و امانت دار باشد. در صورتی که نگهداری کودک به عهده مادر باشد، اگر مادر ازدواج کند و پد زنده باشد، حق سرپرستی مادر از بین می رود. طبق ماده ۱۰ قانون مدنی، قراردادهای خصوصی نسبت به کسانی که آن را منعقد نموده اند، در صورتی که مخالف صریح قانون نباشد، نافذ است. این ماده نشان از آن دارد که در صورتی که والدین، امری بر خلاف آنچه قانون حکم می کند، انجام ندهند، توافقات فی مابین در خصوص حضانت فرزندان نافذ است. این امر را اصول کلی حقوق و عمومات قانونی تایید می نماید.

کلیدواژه ها:

حضانت ، والدین ، قابلیت استناد