نقش نهاد ارفاقی میانجیگری در دادرسی افتراقی اطفال و نوجوانان

شکل گیری شخصیت انسان در دوران کودکی و متعاقبا آثار سوء ناشی از برچسب زنی بر کودکان و نوجوانان ایجاب می کند که نظام دادرسی خاصی با در نظر گرفتن احساسات و عواطف کودکان در رسیدگی به جرائم آنان اعمال گردد ، از راه های پیشگیری از عواقب سوء انگ زنی ، ممانعت از ورود کودک به چرخه دادرسی کیفری با متوقف نمودن فرایند کیفری در مراحل اولیه است. یکی از این راهکار ها که از دستاورد های نوین مکتب عدالت ترمیمی محسوب می شود، میانجی گری است. میانجی گری فرایندی است که طی آن بزه دیده و متهم با مدیریت میانجی گر در فضای مناسب در خصوص علل وآثار و نتایج جرم انتسابی و نیز راه های جبران خسارت ناشی از آن نسبت به بزه دیده و متهم گفتگو نموده و در صورت حصول سازش ، تعهدات و حقوق طرفین تعیین می گردد. میانجی گری تا به حال سابقه قانون گذاری رسمی نداشته اما در سال ۱۳۹۲ ، قانون آیین دادرسی کیفری ماده ای را به این برنامه اختصاص داده است. حال این مساله مطرح می شودکه آیا می توان از ظرفیت این برنامه قضازدا در زمینه رسیدگی جرائم اطفال و نوجوانان استفاده کرد؟ که با بررسی قوانین مختلف مثل آیین دادرسی کیفری و آیین نامه میانجی گری در امور کیفری و قانون شوراهای حل اختلاف ، اصول کلی ناظر بر دادرسی افتراقی جرائم اطفال و نوجوانان به بیان شرایط این نهاد و جایگاه استفاده از آن در این شیوه دادرسیخاص می پردازیم.

کلیدواژه ها:

میانجی گری کیفری ، اطفال و نوجوانان ، دادرسی افتراقی ، قضا زدایی