‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ بررسی راهکارهای کاهش اضطراب امتحان

اضطراب امتحان نوعی خود مشغولی ذهنی است که با “خود پنداره” ضعیف و تردید فرد درباره ی توانایی های خود مشخص می شود و غالبا با شناخت منفی، عدم تمرکز حواس، واکنش های جسمانی نامطلوب و افت تحصیلی همراه است. به عبارت دیگر وقتی که فرد درباره ی کارایی و توانایی ذهنی خود در موقعیت امتحان، دچار نگرانی و تشویق شود، به طوری که این احساس موجب کاهش و افت عملکرد واقعی او گردد. می گوییم دچار اضطراب امتحان شده است. ترکیبی از عوامل فردی، آموزشگاهی، خانوادگی و فرهنگی در بروز اضطراب امتحان می تواند نقش داشته باشد. عوامل متعددی از جمله سن، جنس، توقعات والدین و یا اجتماع و محتویات مطالب مورد آزمون می تواند با اضطراب امتحان ارتباط داشته باشد و در همین راستا مطالعات زیادی جهت درک ریشه های این معضل صورت گرفته است. ارزیابی منفی فرد از خودش می تواند هسته مرکزی اضطراب امتحان باشد. به علاوه اضطراب امتحان ارتباط نزدیکی با فقدان اعتماد به نفس، ناتوانی برای حل مسئله و احساس خودکارآمدی دارد.اضطراب امتحان تا حدود زیادی با افکار منفی و ارزیابی های بدبینانه از امتحان رابطه دارد و ممکن است موجب تغییر در اسنادهای دانش آموزان و دانشجویان شود و نیز خودپنداره و رفتار منفی آن ها را تغییر دهد. توبیاس اعتقاد داشت که اضطراب امتحان به دلیل عادت های مطالعه نامناسب و ناکارآمد است. با وجود این، افراد دارای اضطراب امتحان بالا مشکلاتی در تمرکز گزارش می کنند و به طور واقعی در مراحل پایانی و نزدیک به امتحان مطالعه کمی دارند.جویس و مردیت نشان دادند شخصیت نقش مهمی را در عملکرد عاطفی و هیجانی موثر و اثربخش به جای می گذارد. علی محمدی در مطالعه ای دریافت که بین اضطراب و برون گرایی ارتباط منفی وجود دارد. چامورو و فرنهام دریافتند که خصوصیات شخصیتی همچون روان رنجوری و برون گرایی به طور معناداری با سطوح اضطراب امتحان مرتبط است. رحیمی در مطالعه خود گزارش کرد که فقدان هوشیاری نسبت به خود، ناایمنی پارانویایی، و گرایش به گنه کاری در ایجاد اضطراب نقش معناداری دارد. بنابراین اضطراب امتحان یک ویژگی و خصیصه شخصیتی است که از ساختار شخصیتی و شناختی فرد نشات می گیرد. درون گرایی با اضطراب رابطه مثبتی دارد.

کلیدواژه ها:

استرس ، امتحان ، عملکرد عاطفی و هیجانی موثر ، افت عملکرد ، ساختار شخصیتی و شناختی