تبیین الگوی مفهومی پیشگیرانه از فروپاشی خانواده.

زمینه و هدف: توجه به وضعیت روانی کارآموزان روان­درمانگری نقشی اساسی در آماده سازی دانشجویان برای ورود به عرصه درمان ایفا می­کند. بنابراین این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی درمان روان­پویشی فشرده کوتاهمدت بر خودآگاهی هیجانی، همدلی و شفقت به خود در کارآموزان روان­درمانگری انجام شد. روش پژوهش: پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون با دو گروه آزمایش و گواه و پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری پژوهش متشکل از کلیه کارآموزان روان­درمانگری شهر تهران در سال ۱۴۰۰ بود که با روش نمونهگیری در دسترس تعداد ۳۰ نفر انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه ۱۵ نفری جایگزین شدند. گردآوری اطلاعات با پرسشنامه خودآگاهی هیجانی (ریفی و همکاران، ۲۰۰۸)، پرسشنامه همدلی (مهرابیان و اپستین، ۱۹۷۲) و پرسشنامه شفقت به خود (نف، ۲۰۰۳) انجام شد. برای هر یک از گروههای آزمایش برنامه مداخلاتی به صورت جلسات هفتگی برگزار شد. تحلیل دادهها علاوه بر روشهای آمار توصیفی با تحلیل واریانس آمیخته و آزمون تعقیبی بونفرونی انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد در دوره پسآزمون بین میانگین نمرات خودآگاهی هیجانی (۰۱/۰p<)، همدلی (۰۱/۰p<) و شفقت به خود (۰۱/۰p<) گروه آزمایش در جلسات مداخله نسبت به گروه گواه از نظر آماری تفاوت معنادار میباشد. اثربخشی درمان روان­پویشی فشرده کوتاهمدت در طول زمان در آزمودنیهای گروههای آزمایش پایدار بود. نتیجه گیری: براساس نتایج پژوهش انجام مداخلات روانشناختی جهت آمادهسازی کارآموزان رواندرمانگری اهمیت بالایی دارد و می تواند پایه ای برای آگاهی افزایی و به کارگیری صحیح این مداخلات در کارآموزان روان­درمانگری باشد.

کلیدواژه ها:

Divorce ، family system ، prevention of family breakdown ، طلاق ، نظام خانواده ، پیگشیری از فروپاشی خانواده