پوشش دهی نانوذرات ۲TiO با استفاده از روش الکتروفورتیک روی فولادزنگنزن L۳۱۶

دو محدودیت اصلی پوشش های تولید شده به روش الکتروفورتیک برای اصلاح سطح کاشتنی های فلزی،استحکام چسبندگی کم پوشش به زیرلایه و قابلیت سینترینگ ضعیف است که در نتیجه به استحکام پیوستگیکمتر پوشش می انجامد . در این تحقیق، سطح زیرلایه فولاد زنگ نزن L۳۱۶ با روش اکسیداسیون آندی آمادهسازی شدند. سپس نانوذرات ۲TiO به روش الکتروفورتیک به وسیله جریان مستقیم بر سطح زیرلایه پوشش دهیو اثر پارامترهای مهم الکتروفورتیک مانند ولتاژ، زمان پوشش دهی، تاثیر اصلاح کننده بار سطحی (دوپامین) وچسباننده (پلی اتیلن ایمین) بر کیفیت پوشش حاصل بررسی شد. بر اساس نتایج به دست آمده، پوشش بهینهحاصل از نانوذرات ۲TiO (ولتاژ V ۱۰ ، زمان min ۰۱ ) دارای میکروترک های کمتری بودند. سپس نمونه هایپوشش داده شده توسط نانوذرات ۲TiO ، در دمای ۱۱۰۰ درجه سانتی گراد به مدت ۲ ساعت سینتر شدند. ازمیکروسکوپ الکترونی روبشی برای بررسی مورفولوژی سطح و ساختار فصل مشترک پوشش ها استفاده شد.پس از فرآیند سینترینگ، یک لایه متراکم احتمالا به دلیل برهمکنش و امتزاج ذرات ۲TiO با لایه اکسیدیزیرلایه و نفوذ عناصر زیرلایه (عمدتا کروم و سیلیسیم) به سمت پوشش حاصل شد. مطالعات الکتروشیمیائیپس از ۲۴ ساعت غوطه وری در محلول بافرنمک فسفات، بیشترین مقاومت سدی را برای پوشش ۲TiOسینترشده نشان داد که علت آن به حضور لایه سدی داخلی پوشش نسبت داده شد. نتایج نشان داد که انجامعملیات سینتریگ و تشکیل لایه متراکم سدی در فصل مشترک نقش بسیار تعیین کننده ای در عملکرد سدیپوشش و نیز افزایش استحکام چسبندگی آن به زیرلایه فولاد زنگ نزن دارد.

کلیدواژه ها:

فولاد زنگنزن ۳۱۶L ، اکسیداسیون آندی ، پوشش دهی الکتروفورتیک ، تیتانیا ، عملیات حرارتی ، لایه نفوذی