نقش مراجع قضایی داخلی در شناسایی و تضمین عدالت میان نسلی به عنوان رکن اساسی توسعه پایدار

در دهه­های اخیر، افزایش گسترده نابرابری در جهان و تخریب نگران­کننده محیط زیست، دولت­ها را به بازبینی نحوه تدوین و اجرای برنامه­های توسعه واداشته است، بازبینی که ماحصل آن طرح مفهوم جدیدی با عنوان توسعه پایدار می­باشد. توسعه پایدار فرایندی از توسعه است که در آن مطلوب بودن و امکانات موجود در طول زمان کاهش پیدا ننموده و نوعی عدالت توزیعی مستلزم تقسیم عادلانه فرصتهای توسعه بین نسل­های کنونی و آینده به عنوان یکی از مهمترین اهداف توسعه مزبور برقرار خواهد شد. در این میان، با عنایت به آنکه مراجع قضایی به عنوان تضمین کنند­گان اصلی عدالت در هر جامعه تلقی شده، در تحقیق حاضر سعی بر آن گردیده تا با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی، نقش و جایگاه این مراجع در ورود به مسئله لزوم رعایت عدالت میان نسلی در پیشبرد هر گونه برنامه توسعه ملی یا محلی و در نتیجه ایجاد التزام به رعایت ملاحظات مرتبط با این بعد از عدالت مورد ارزیابی قرار گیرد. در این راستا، بررسی رویه قضایی موجود در دادگاه­های برخی از کشورها حکایت از آن دارد که مراجع مذکور می­توانند نقشی اساسی در شناسایی و تضمین برقراری عدالت بین نسل حاضر و نسل­های آینده در جریان تدوین و اجرای برنامه­های توسعه ملی و ناحیه­ای، به عنوان یکی از اهداف اصلی توسعه مبتنی بر پایداری بر عهده گیرند.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، محیط زیست ، عدالت میان نسلی ، مراجع قضایی داخلی