مطالعه فضای معماری در نگارگری ایرانی با تاکید بر عناصر بصری در هنرهایتجسمی (مطالعه موردی: دو نگاره از کمال الدین بهزاد)

از زمان مغولان به اینسو که ابداعات تازهای وارد نگارگری ایرانی شد، همواره فضای معماری نیز از این حیثتحت تاثیر بوده است. نقطه اوج چنین تاثیری را میتوان در مکتب هرات مشاهده کرد. پیش از این، فضای معماریدر اکثر موارد دو بعدی ترسیم می شد. این مساله در سایر زمینه ها هم به سبک و سیاق مناسب با زمینه جریانداشت. مثلا در طراحی فضای مناسب برای نشر داستان، نگارگر همواره جنبه معنوی و فضای عرفانی را در نظرمی گرفت و شخصیت ها و وقایع را به صورت همزمان تصویرگری می کرد. او از عمق نمایی سایه پردازی اجتنابمی کرد و از رنگ های خالص بهره می برد. نگا رگر طی سالها تجربه، به اصول و تمهیدات بصری خاصی دست پیداکرده است و آنها را برای ترکیب بندی و نظم بخشی به اثر و به وجود آوردن سلسله مراتب دیداری در نگاره استفادهمیکند. بدین ترتیب، جزئیات کوچک تبدیل به مجموعه قواعد حاکم در نگارگری ایرانی می شود. منابع این پژوهشتحلیلی- توصیفی، که با گردآوری کتابخانه ای و مراجعه به دیگر منابع نوشتاری، اسناد و مجازی انجام خواهد شد،این پژوهش می کوشد تا با تجزیه و تحلیل عناصر فرمی و بصری در دو نگاره هارون الرشید در حمام و گریختن زلیخااز یوسف، جایگاه فضای بصری در نگارگری و نحوه شکل گیری آن را بررسی کند و در نهایت اطلاعات به دست آمدهرا در اختیار علاقه مندان قراردهد

کلیدواژه ها:

نگارگری ، معماری ، هنر ، ایران ، عناصر بصری.