ادبیات نمایشی و ارتقاء فرهنگ عمومی: با تکیه بر ادبیات اگزیستانسیالیستی سارتر و کامو و نقش آن در معنابخشی به زندگی

افزایش جنایات، بحران های روحی و روانی، سست شدن پایه های مهمترین رکن اجتماع، یعنی خانواده و ظهور نوعی انحطاط پنهان و آشکارغیر اخلاقی، همه و همه خبر از ظهور انحطاط در جامعه معاصر می آورد. انحطاطی که ریشه آن را میتوان در روند رو به رشد نهیلیسم، لذاتمدرنیته و اومانسیم جست که انسانها را در نسبت با بی معنایی به دام میاندازد. با این همه برای رسیدن به آرامش باید بدانیم که نقشانسان درگیر بحران معنا در این میان چیست. فلاسفه ی اگزیستانسیالیست با آگاهی از اهمیت نقش فرد و آزادی او در انتخاب عمل و متعاقبآن مسئولیت شخصی، بر ژرفا و معنای زندگی انسان و سرنوشت او تاکید دارند. در این راستا آنها از ادبیات به عنوان عمل متعهدانه که منجربه درک فرد از ماهیت انسانیاش میشود نام می برنند. با توجه به مطالب فوق و اهمیت ادبیات و نقش انکارناپذیر آن در زندگی انسان معاصربه جهت آشکارسازی جنبه هایی از حقیقت و ارائه جهان به انسانها و در نهایت سامان دادن به وضعیت نابسامان این قرن در جهت دهی بهحیات بشر، این پژوهش امری ضروری می نماید. چرا که می خواهد به این امر بپردازد که آیا ارتباط معناداری بین نقش ادبیات نمایشی ومتعاقب آن نمایش و ارتباط آن در ارتقاء فرهنگ عمومی و متعاقب آن جهت دهی به معنای زندگی وجود دارد یا خیر؟ این پژوهش از نوعکیفی بوده و روش آن توصیفی- تحلیلی و از نوع کاربردی است و داده های آن به روش کتابخانه ای گردآوری شده است. و در آن به آراء دوتن از نمایندگان اصلی اگزیستانسیالیسم یعنی سارتر و کامو در باب ادبیات پرداخته شده و با بررسی و تحلیل نظرات ایشان به این نتیجهرسیده است که آنها از ادبیات نمایشی و متعاقب آن تئاتر به عنوان یک عمل متعهد اخلاقی که نقش انکارناپذیری بر روح مخاطب و فرهنگعمومی و در پی آن تاثیری بسزا در جهت دهی معنابخش به زندگی دارد، نام می برند.

کلیدواژه ها:

نمایشنامه ، تئاتر ، اگزیستانسیالیسم ، سارتر ، کامو ، معنای زندگی