بررسی اثر افزودن مقطع کاهش یافته بر بهبود رفتار قاب های فولادی در برابر خرابی پیشرونده

اصطلاح خرابی پیشرونده در مهندسی سازه به منظور توصیف پخش گسیختگی موضعی آغازین استفاده میشود کهسبب پخش و تخریب بخش یا کل سازه می گردد. به منظور کاهش رویدادهای ویرانگر برآمده از پدیده ی خرابی پیش-رونده، تاکنون پیشنهادهایی برای طراحی های ضدفروریزش پیشنهاد شده است اما همچنان نیاز وافری برای نوآوریروشهایی به منظور بهبود مقاومت سازه در برابر خرابی پیشرونده احساس میشود. برای این کار، اثر افزودن مقطعکاهش یافته بر بهبود رفتار قاب های فولادی در برابر خرابی پیشرونده مورد بررسی قرار می گیرد. در این پژوهش، مدل-سازی عددی مدل آزمایشگاهی و راستی آزمایی پژوهش کیائو و همکاران صورت گرفت. سپس، روش مقطع کاهش یافته-ی بال و جان برای بهبود رفتار قاب بر روی مدل پایه اعمال گردید. یافته ها نشان دادند که استفاده از مقطع کاهشیافته ی بال شکل پذیری قاب را در برابر خرابی پیشرونده افزایش داده اما سختی آن را کاهش میدهد. همچنین، استفادهاز مقطع کاهش یافته ی جان شکل پذیری قاب را در برابر خرابی پیشرونده افزایش داده اما سختی آن را کاهش میدهد.با این همه، کارآمدی این تغییرات به میزان روش مقطع کاهش یافته ی بال نیست بدین گونه که سختی ها و مقاومت ها بهنسبت مدل مقطع کاهش یافته ی بال تضعیف شده و شکل پذیری نیز در مقایسه با مقطع کاهش یافته ی بال چندانافزایش نیافته است. همچنین، افزایش قطر حفره و فاصله گرفتن حفره از بر ستون در این روش چندان ایده ی کارآمدینیست و تنها فایده ی آن افزایش ۲ / ۱۵ درصدی نیروی تسلیم نسبت به مدل پایه می گردد.

کلیدواژه ها:

خرابی پیشرونده ، روش مقطع کاهش یافته ، روش اجزای محدود ، آباکوس ، قاب های فولادی