مقایسه اثر درمانی سولفات منیزیوم و ایندومتاسین در زایمان زودرس

عوارض جنینی- نوزادی در نوزادان نارس نسبت به نوزادان رسیده شیوع بیشتری دارد. تعداد زیادی از داروها برای مهار زایمان زودرس به کار رفته اند ولی هیچ کدام به طور کامل موثر نبوده اند. هدف این مطالعه، مقایسه میزان موفقیت ایندومتاسین و سولفات منیزیوم در به تاخیر انداختن زایمان زودرس بوده است. در این مطالعه که به صورت کارآزمایی شاهددار تصادفی شده انجام گرفت، ۱۲۰ زن حامله به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. معیارهای ورود برای ارزیابی شامل سن حاملگی ۳۲-۲۴ هفته و مبتلا به زایمان زودرس، پرده های جنینی سالم، اتساع (دیلاتاسیون) حداقل دو سانتی متر، عدم ابتلا به خون ریزی شدید یا کوریوآمنیونیت و حاملگی سه قلویی یا بیشتر، عدم هر گونه اندیکاسیون مادری یا جنینی برای ختم حاملگی، وجود حداقل دو انقباض رحمی در ده دقیقه. گروه اول با ایندومتاسین خوراکی، با دوز ۲۵ میلی گرم هر ۸ ساعت تا ۴ دوز و گروه دیگر با سولفات منیزیوم، با دوز اولیه ۴ گرم وریدی و سپس ۲ گرم هر ساعت به صورت انفوزیون وریدی تا زمان کاهش یا توقف انقباضات رحمی تحت درمان و مقایسه قرار گرفتند. موفقیت درمان زایمان زودرس بر اساس کاهش و در نهایت توقف انقباضات رحمی و عدم افزایش دیلاتاسیون یا افاسمان نسبت به مقادیر اولیه تعریف شده بود. دو گروه مورد مطالعه از نظر سن مادر، سن حاملگی، تعداد زایمان، دیلاتاسیون و افاسمان اولیه و تعداد انقباضات رحم تفاوت معنی داری نداشتند. در گروه تحت مطالعه با سولفات منیزیوم، زایمان در ۶۶.۶ درصد به مدت ۲۴ ساعت و ۵۸.۳ درصد به مدت ۴۸ ساعت و در گروه تحت مطالعه با ایندومتاسین، زایمان در ۴۰ درصد به مدت ۲۴ ساعت و در ۳۵ درصد به مدت ۴۸ ساعت به تاخیر انداخته شد .(p<۰.۰۰۰۱) هیچ گونه عارضه مادری و نوزادی در بین دو گروه گزارش نشد. نتیجه نهایی این که سولفات منیزیوم در به تاخیر انداختن زایمان زودرس موثرتر از ایندومتاسین است.

کلیدواژه ها:

Preterm labor ، Mg-sulfate ، Indomethacin ، زایمان زودرس ، سولفات منیزیوم ، ایندومتاسین