بررسی رابطه “عشق و آفرینش” در کشف الاسرار و عده الابرار میبدی

فلسفه آفرینش انسان و جهان، یکی از اساسی­ترین مسائلی است که بشر همواره در پی کشف و شناخت آن بوده است. مکاتب مختلف کلامی، فلسفی و عرفانی پاسخ­های مختلف و متعددی برای این مساله مهم مطرح کرده­اند. در قرآن، هدف خداوند از خلقت جهان و آسمان­ها و زمین، انسان است و مقصود از انسان، انسان کاملی است که به مقام عبودیت حقیقی رسیده باشد. هدف خداوند از آفرینش انسان و جهان، شناخت ذات بی­همتای خود اوست. در متون مختلف عرفان و تصوف به طور مکرر به موضوع عشق خداوند به انسان و عشق انسان به خداوند پرداخته شده است. اثر کم نظیر کشف الاسرار و عده الابرار میبدی نیز از این لطیفه نهانی خالی نیست و با کندوکاو در تفسیر عرفانی آن از آیات قرآن مشخص می­شود که میبدی همچون بسیاری از عارفان، عشق خداوند به انسان را منشا آفرینش دانسته است. در این پژوهش سعی شده است با نگاهی تحلیلی، به بررسی دیدگاه میبدی درباره مسئله عشق و ارتباط آن با فلسفه آفرینش انسان پرداخته شود.

کلیدواژه ها:

Mysticism ، Kashf al-Asrar and Oddat al-Abrar ، Love and Creation. ، عرفان و تصوف ، آفرینش ، عشق ، انسان ، کشف الاسرار و عده الابرار ، عشق و آفرینش