رابطه مشوق های مالی و جدیت در تمایل به افشای اعمال غیراخلاقی

زمینه: علیرغم سرمایه گذاری هایی که در سراسر جهان در زمینه ابزارهای تشخیص تقلب انجام می شود، تحقیقات همواره افشاگران را به عنوان مهم ترین منبع تشخیص تقلب شناخته اند. در سال های اخیر سازمان ها به منظور حفاظت از افشاکنندگان، استراتژی های نظارتی به کار گرفته اند. یکی از این استراتژی ها، ایجاد مشوق های مالی است. در این پژوهش تلاش می شود رابطه مشوق های مالی در ایجاد تمایل به افشاگری و نقش جدیت بر این مشوق ها، در حسابداران و حسابرسان بررسی شود. روش: این پژوهش به لحاظ هدف جزء تحقیقات کاربردی و به لحاظ ماهیت در زمره تحقیقات توصیفی- همبستگی است. جامعه آماری آن، حسابداران و حسابرسان شاغل در شهر شیراز هستند که با استفاده از فرمول کوکران، ۳۸۴ نفر به شیوه تصادفی به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه بوده و برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش رگرسیون استفاده شده است. یافته ها: نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها بر وجود رابطه مستقیم بین مشوق مالی و تمایل به افشاگری دلالت دارد. بر اساس این یافته ها، جدیت، باعث افزایش تمایل افراد به افشاگری می شود، اما نقش مشوق مالی را تحت تاثیر قرار داده و اثر آن را تعدیل می کند. نتیجه گیری: مشوق مالی، تمایل افراد را برای افشای عمل غیراخلاقی افزایش می دهد. لیکن نقش آن درصورتی که عمل جدی باشد کمرنگ می شود. به منظور اثربخشی کنترل های داخلی، باید توجه داشت که مشوق های مالی در همه موارد اثرگذار نیست، بلکه زمانی مفید است که اعمال غیراخلاقی جدی نباشد. زیرا افراد در برخورد با موضوعات جدی، بدون مشوق مالی، اعمال غیراخلاقی را گزارش می کنند.

کلیدواژه ها:

Whistle blowing ، Seriousness ، Financial incentive ‎ ، افشای اعمال غیراخلاقی ، جدیت ، مشوق مالی