کیفیت زندگی خانواده و نقش آن در جامعه پذیری فرزندان بررسی مقایسه ای بین زوجین پرستار و معلم شهر زاهدان در سال ۱۳۸۹

کیفیت زندگی، احساس خوشبختی و رضایت از زندگی شاخص­های سلامت عمومی تلقی می­شوند. مقاله حاضر با رویکرد جامعه­شناختی سعی در مطالعه وضعیت کیفیت زندگی خانواده شهری و چگونگی تاثیر آن بر جامعه­پذیری فرزندان دارد. بر این اساس تحقیقی به روش پیمایشی در میان زوجین معلم و پرستار شهر زاهدان انجام شده است. ابزار تحقیق پرسشنامه تعدیل شده شالوک (۲۰۰۴) است که به سنجش چهار مولفه کیفیت زندگی می­پردازد. نتایج پژوهش معرف آن است که خانواده­های شهری که مورد تحقیق قرار گرفته­اند از کیفیت زندگی بالائی برخوردار هستند که البته تفاوت معناداری به نفع خانواده­های معلمان نسبت به پرستاران هم در موضوع کیفیت زندگی خانواده شهری و هم در خصوص جامعه­پذیری فرزندان خانواده شهری مشاهده شده است. روابط معناداری بین کیفیت زندگی خانواده شهری و چهار مولفه آن با جامعه­پذیری فرزندان نشان داده شده است. نتایج تحقیق تائید کننده مدل تحلیلی تحقیق است، لذا دریافت شده که تمامی ده متغیر مستقل (چهار متغیر اجتماعی: جنس، سن، درآمد و تحصیلات، چهار متغیر خانوادگی: نوع خانواده، نوع مسکن، تعداد فرزندان و مدت ازدواج و دو متغیر شغلی: نوع استخدام و سنوات شغلی) به طور جداگانه با کیفیت زندگی و هم چنین ده متغیر مذکور روابط معنادار و جداگانه­ای با جامعه­پذیری فرزندان دارند.

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی ، جامعه پذیری ، خانواده