مقایسه پارامترهای متابولیک در بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک با و بدون هیپر آندروژنمی

مقدمه: سندرم تخمدان پلی کیستیک، حدود ۱۰ درصد زنان سنین باروری را تحت تاثیر قرار می دهد. با توجه به شیوع مقاومت به انسولین و به دنبال آن، افزایش میزان انسولین و نیز همراهی احتمالی مقاومت به انسولین با هیپرآندروژنمی، مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه هیپرآندروژنمی با معیارهای متابولیک کلینیکی و پاراکلینیکی در این بیماران انجام شد. روش کار: این مطالعه مقطعی در سال ۸۹-۱۳۸۸ بر روی ۵۱ زن که معیارهای سندرم تخمدان پلی کیستیک را داشتند، در بیمارستان قائم مشهد انجام شد. افراد بر اساس شاخص هیرسوتیسم، شاخص توده بدنی بیشتر و کمتر از ۲۵ و همچنین شواهد آزمایشگاهی وجود یا عدم وجود هیپرآندروژنمی تقسیم بندی شدند. سپس معیارهای متابولیک شامل قند خون ناشتا، قند دو ساعت بعد از گلوکز، سطح انسولین ناشتا، سطح مقاومت به انسولین با استفاده از فرمول HOMA-IR و میزان لیپیدها در این زیر گروه ها با یکدیگر مقایسه شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه ۵/۱۱) انجام شد. میزان p کمتر از ۰۵/۰ معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: بیماران با و بدون هیپرآندروژنمی، از نظر سطح پارامترهای آزمایشگاهی به استثناء سطح کلسترول HDL، تفاوت معنی داری نداشتند (۰۳/۰=p). ولی پس از تقسیم بندی بیماران به دو دسته افزایش وزن و وزن طبیعی، افزایش معنی داری در سطح فشار خون سیستولی (۰۴/۰=p)، میزان قند ناشتا (۰۵/۰=p)، سطح تری گلیسیرید (۰۱/۰=p) و کاهش معنی داری در سطح HDL (۰۲/۰=p) در بیماران با افزایش وزن نسبت به بیماران با وزن طبیعی وجود داشت. همچنین بیماران با درجه هیرسوتیسم بالینی، میزان قند خون ناشتای بالاتری داشتند. نتیجه گیری: در بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک، وجود یا عدم وجود هیپر آندروژنمی، ارتباطی با اختلالات متابولیک این بیماران ندارد.

کلیدواژه ها:

سندرم تخمدان پلی کیستیک ، سندرم متابولیک ، مقاومت به انسولین ، هیپرآندروژنمی