استفاده از گرافتهای موضعی برای پرینوپلاستی

مقدمه: جهت تصحیح آنومالی دستگاه تناسلی خارجی در افراد مبتلا به اختلال در هویت جنسیتی، دو جنسی و مبتلا به آژنزی واژن درمان های جراحی مختلفی ارائه شده که هنوز در مورد آن اتفاق نظر وجود ندارد. در این روش های جراحی از گرافت های مختلف از جمله روده، پوست، آمنیون و ولو (فرج) استفاده می شود. هدف از این مطالعه بررسی نتایج بازسازی دستگاه تناسلی مونث با استفاده از پیوند پوست ناحیه ژنیتال می باشد. روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی آینده نگر در سال ۱۳۸۷ و ۱۳۸۸ بر روی ۱۰ بیمار مراجعه کننده به کلینیک اورولوژی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد انجام شد که توسط یک جراح، تحت عمل جراحی ژنیتوپلاستی قرار گرفتند. مدت پیگیری از ۳ تا ۲۴ ماه بود. بیماران در طول مدت فالوآپ از نظر عوارض احتمالی بعد از عمل شامل تنگی واژن، بی اختیاری ادراری، عفونت ادراری، آسیب به ارگانهای مجاور مانند رکتوم، عفونت زخم و محل عمل و میزان رضایت مندی جنسی بررسی شدند. همچنین میزان رضایت مندی بیماران از لحاظ زیبایی عمل توسط پرسشنامه ۲۰ موردی رضایت مندی جنسی با مقیاس ۵ موردی لیکرت ارزیابی شد. اطلاعات به دست آمده با استفاده از آزمون تی زوجی و نرم افزار آماری SPSS (نسخه ۵/۱۱) مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: ۱۰ بیمار با میانگین سنی ۹۲/۵±۲۲ سال تحت عمل پرینوپلاستی با پیوند پوست ناحیه تناسلی قرار گرفتند. مدت پیگیری به طور متوسط ۳۵/۶±۱۰ ماه بود. عوارض بعد از عمل جراحی در ۲ بیمار مشاهده شد که شامل خونریزی و عفونت ادراری بود. در هیچ یک از بیماران تنگی واژن، آسیب به ارگانهای مجاور مانند رکتوم و عفونت محل عمل مشاهده نشد. میزان رضایت مندی افراد بعد از عمل به طور معنی داری افزایش داشت (۰۵/۰>p). نتیجه گیری: استفاده از پیوند موضعی واژینال برای پرینوپلاستی در بیماران با ابهام تناسلی با نتایج قابل قبول و کم عارضه ای همراه است.

کلیدواژه ها:

پرینوپلاستی ، رضایت جنسی ، عوارض ، گرافت