ارزیابی عملکرد رزین نانو ذرات آهن (لیواتیت FO۳۶) در کاهش سیانید از محیط آبی

سال انتشار: 1391
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 86

فایل این مقاله در 8 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_HSR-8-7_007

تاریخ نمایه سازی: 28 مرداد 1402

چکیده مقاله:

مقدمه: سیانید را می توان به روش های مختلفی از محیط های آبی حذف کرد، اما اغلب این روش ها هزینه بر می باشند. در این مطالعه از رزین تبادل کننده لیواتیت FO۳۶ برای حذف سیانید استفاده شد. روش ها: در این تحقیق حذف سیانید از محیط مایی توسط رزین تبادل کننده لیواتیت FO۳۶ بررسی گردید و متغیرهای مختلف از جمله اثر میزان ماده جاذب، غلظت سیانید اولیه، زمان تماس و pH در فاز ناپیوسته مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر که به صورت فرایند ناپیوسته انجام گرفت، نشان داد که pH محلول و همچنین زمان تماس نانو ذرات در شرایط اسیدی در دستیابی به حداکثر میزان حذف سیانید یک عامل مهم می باشد؛ به طوری که حداکثر راندمان حذف در ۶۰ دقیقه تماس حاصل گردیده و با افزایش pH از ۷ به ۱۱ در زمان تماس ۶۰ دقیقه، راندمان حذف از ۷۴ به ۴۲ درصد کاهش می یابد. همچنین نتایج تحقیق نشان داد که در میزان دوز ۳ گرم بر لیتر رزین و زمان تماس ۶۰ دقیقه و در شرایطی که ۷= pH و غلظت سیانید ۵/۲ میلی گرم بر لیتر باشد، حداکثر راندمان حذف سیانید ۸۱ درصد به دست می آید. لیواتیت FO۳۶ قدرت باند شدن بالایی دارد و اثر تبادل یون سیانید بر روی رزین تبادل کننده کاتیونی از معادله واکنش درجه اول پیروی می کند. نتیجه گیری: با توجه به یافته های این تحقیق، راندمان حذف سیانید در ابتدا به سرعت و با گذشت زمان به کندی صورت گرفت و راندمان حذف در pH خنثی و اسیدی بیشتر از شرایط قلیایی بود. با این حال، رزین لیواتیت Fo۳۶ می تواند به عنوان یک گزینه مناسب با توجه به قابل احیا بودن آن، جهت کاهش میزان سیانید از پساب صنایع و به خصوص صنایع آبکاری که داری مشکل حضور سیانید در پساب می باشد، به کار رود. واژه های کلیدی: سیانید، نانو ذرات آهن (لیواتیت FO۳۶)، تعویض یون

نویسندگان

Amir Hossein امیر حسین محوی

Assistant Professor, Department of Environmental Health Engineering, School of Public Health, Tehran University of Medical Sciences, Tehran, Iran

Ghasem قاسم کیانی

MSc Student, Department of Environmental Health Engineering, School of Public Health, Tehran University of Medical Sciences, Tehran, Iran