بررسی ارتباط بین سطح سرمی هموسیستئین و لیپوپروتئین (a) با ابتلا به بیماری های قلبی

مقدمه: همگام با پیشرفت تکنولوژی های پیشرفته پزشکی و روش های تشخیصی درمانی بیماران قلبی، عوامل خطر جدیدی در اتیولوژی بیماری های قلبی- عروقی مطرح می شود. هموسیستئین، لیپوپروتئین (a)، قیبرینوژن و فاکتور هفت از جمله عوامل خطر جدید بیماری های قلبی- عروقی هستند که توجه پژوهشگران را به خود جلب نمودند. هدف از این مطالعه موردی- شاهدی بررسی میزان هموسیستئین در بیماران قلبی بستری در بیمارستان شهید مصطفی خمینی در شهر ایلام و مقایسه آن با افراد گروه شاهد است.  روش ها: در این مطالعه موردی- شاهدی، افراد گروه مورد را بیماران قلبی بستری در بخش قلب (۴۰ n =) بیمارستان شهید مصطفی خمینی ایلام و افراد گروه شاهد (۶۰ n =) را کسانی تشکیل دادند که بدون هیچ گونه سابقه بیماری قلبی در این بیمارستان برای منظور های دیگری غیر از بیماری های قلبی بستری شدند. پس از کسب رضایت کتبی از کلیه نمونه ها ۸ سی سی نمونه خون ناشتا جهت بررسی هموسیستئین، قند خون ناشتا (FBS) کلسترول، تری گلیسرید، LDL و HDL گرفته شد. داده های دموگرافیک و بالینی با استفاده از یک پرسش نامه استاندارد جمع آوری گردید. یافته ها: بیش از نیمی از افراد گروه مورد (۵/۵۲ درصد) زن و بیش از یک سوم افراد گروه شاهد (۶/۳۶ درصد) مرد بودند. میانگین سنی و انحراف معیار افراد گروه مورد و شاهد به ترتیب ۲۷/۱۰ ± ۴۸/۴۹ و ۰۳/۱۳ ± ۲۵/۴۲ سال بود (۰۵/۰ P >). میانگین سطح سرمی هموسیتئین در افراد گروه مورد و شاهد به ترتیب ۰۲/۳ ± ۵۱/۱۳ و ۱۰/۳ ± ۴۲/۱۳ بود. غلظت لیپوپروتئین (a) در گروه مورد و شاهد به ترتیب ۶۶/۵۱ ± ۲۲/۳۵ و ۹۶/۱۷ ± ۹۶/۱۳ بود. در هر دو گروه با افزایش سن غلظت هموسیستئین افزایش قابل توجهی داشت که این رابطه فقط در گروه مورد معنی دار بود (۰۰۶/۰ = (P. غلظت قند خون ناشتا، تری گلیسرید، LDL و کلسترول در گروه مورد به میزان قابل ملاحظه ای بالاتر از گروه شاهد بود.  نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهند که بین افزایش سطح هموسیستئین و افزایش سن ارتباط معنی داری وجود دارد و از آن جا که سن بالا، خود برای بیماری های قلبی فاکتور مساعد کننده ای است بنابراین این ریسک فاکتور نقش موثری در افزایش احتمال ابتلای به بیماری های قلبی مورد تایید قرار می دهد هر چند که ارتباط این ریسک فاکتور با فاکتور های خطر دیگر در گروه های مورد و شاهد از نظر آماری معنی دار نمی باشد؛ ارتباط بین هموسیستئین و HDL از نظر آماری معنی دار است، ولی نتایج این مطالعه حاکی از این است که نقش هموسیستئین به عنوان یک ریسک فاکتور جدید به اندازه نقش TG، کلسترول و LDL در شیوع و شدت بیماری های قلبی محرز نیست و از این رو برای حصول اطمینان از چنین ارتباطی انجام مطالعات بیشتر با حجم نمونه بالاتر توصیه می گردد. واژه های کلیدی: هموسیستئین، بیماری های قلبی- عروقی، لیپوپروتئین a، ریسک فاکتورهای جدید