معماری درمانگر و بهبود زندگی و اسکان سالمندان مبتلا به آلزایمر

در طول چند دهه اخیر تعداد و نسبت سالمندان دنیا به علت توسعه علم و بهداشت ، بالا رفتن امید به زندگی و کاهش نرخ موالید در حال افزایش بوده است و این روند در آینده نیز شتاب بیشتری خواهد گرفت . از این رو، یکی از مسائل عمدهی جمعیتی کشورها، مسئله ی سالخوردگی جمعیت و پیامدهای ناشی از آن است . پدیده سالمندی سیری طبیعی است که در آن تغییرات فیزیولوژیکی و روانی ویژهای در بدن رخ می دهد و معمولا مشکلات خاص خود را برای افراد به همراه می آورد که شاید بتوان بیماری های آلزایمرو دمانس را از سخت ترین این مشکلات به شمار آورد. شایع ترین نوع دمانس ، زوال عقل سالخوردگی یا بیماری آلزایمر است ؛ آلزایمر یک نوع اختلال عملکرد مغزی است که طی آن به تدریج توانایی های ذهنی بیمار تحلیل می رود. در پژوهش حاضر سعی شده است تا با شناخت عوامل کالبدی تاثیرگذار بر بهسازی شرایط زندگی روزمره بیماران در مراکز نگهداری و همچنین شناخت عوامل کالبدی موثر به بهبود و کاهش سرعت روند پیشرفت بیماری ، به خلق فضایی متناسب با شرایط بیماران مبتلا به آلزایمر دست یافت . مطالعه منابع و پژوهش های معتبر نشان دهنده تاثیرگذاری عوامل محیطی و پارامترهای مرتبط با معماری و طراحی بر بهسازی شرایط سالمندان مبتلا به آلزایمر است و در این میان، تاثیر پارامترهای صدا، وجود یا عدم وجود پنجره، آفتابگیر بودن یا نبودن اتاقها، چند نفره یا تک نفره بودن اتاقها، مصالح کف ، چیدمان داخلی و ویژگی های دیگری از قبیل موسیقی ، هنر، طبیعت و کیفیت هوا تایید شده است .

کلیدواژه ها:

معماری درمانگر ، طراحی خانه سالمندان ، بیماری آلزایمر